Pojęcie Przychodów i Ich Rodzaje
Przychody są pieniężnym wyrazem sprzedaży jego produktów i usług. Można powiedzieć, że kształtują one stronę dochodową jego działalności. Przychody powinny pokryć koszty działalności firmy oraz pozwolić na uzyskanie nadwyżki finansowej, która jest m.in źródłem wynagrodzenia właścicieli i dawców kapitału obcego finansującego jego majątek.
Zadaniem analizy przychodów jest ustalenie struktury źródeł tych przychodów, dynamiki, która pozwoli wskazać na rozwój, stagnację czy też regres w działalności przedsiębiorstwa.
Składniki przychodów to:

1. Przychody ze sprzedaży wyrobów i usług,
2. Przychody ze sprzedaży towarów i materiałów,
3. Pozostałe przychody operacyjne,
4. Przychody finansowe,
5. Przychody z operacji nadzwyczajnych- zyski nadzwyczajne.

Punkt 1 i 2 to przychody ze sprzedaży lub przychody operacyjne. Punkty 1-4 to przychody z całokształtu działalności gospodarczej. Analiza wstępna powinna umożliwiać poznanie ogólnej struktury przychodów, podstawowych tendencji oraz ustalenie kierunków analizy szczegółowej. Analiza szczegółowa przez zastosowanie metod analizy przyczynowo skutkowej powinna umożliwić ustalenie źródeł i przyczyn wzrostu lub spadku przychodów, wskazać na rezerwy wzrostu i możliwości ich wykorzystania. Ogólna analiza przychodów powinna odpowiadać na pytania:

– jaka jest wielkość przychodów z podziałem na poszczególne składniki – źródła
– jakie są wiodące źródła przychodów, czyli ich struktura
– jakie są podstawowe czynniki kształtowania się przychodów, czyli badanie dynamiki
– jakie powinny być kierunki analizy szczegółowej ze względu na konkretną sytuację badanej firmy.

Szczegółowa analiza przychodów.
Przychody ze sprzedaży ujmowane w rachunku zysków i strat są wyrażane w cenach bieżących. We wstępnej ocenie należałoby skonfrontować je z realną dynamiką cen
a)Przychody ze sprzedaży produktów i towarów – jest to iloczyn ilości sprzedanych produktów (q) i cen jednostkowych (p): P= Eq x p Chcąc ustalić wpływ poszczególnych czynników na sumy wielkości przychodów ze sprzedaży można zastosować jedną z metod analizy przyczynowo-skutkowej, jaką jest metoda podstawień łańcuchowych. Pierwszy krok to ustalenie odchylenia bezwzględnego między porównywalnymi wielkościami: ?P=P1-P0 lub ?P=Eq1p1-Eq0p0 gdzie ?P- zmiany wielkości przychodów, P0,P1- wielkość przychodów odpowiednio w okresie bazowym i badanym. Na zmiany wielkości przychodów ze sprzedaży działają dwa czynniki, ustalenie wpływu których może być następujące:

1. wpływ ilości sprzedanych produktów ?P=Eq1 x p0-Eq0 x p0
2. wpływ ceny jednostkowej produktów

?Pp= Eq1p1-Eq1 x p0

Szczegółowa analiza przychodów ze sprzedaży może być rozwinięta przez wyodrębnienie:

– kierunków sprzedaży: kraj, export
– szczebli sprzedaży: producent, hurtownik, detalista
– charakteru rynków: lokalny, regionalny, krajowy

Wyodrębnienie sprzedaży eksportowej w analizie przychodów ma swoje uzasadnienie w tych przedsiębiorstwach, które mają znaczny udział eksportu w przychodach. Analiza przychodów ze sprzedaży eksportowej Pe uwzględniać powinna nast. czynniki: ilość sprzedanych produktów (q), ceny dewizowe w jakiej były sprzedane produkty (pd), oraz kurs złotego do waluty zagranicznej (w). Pe= Eq x pd x w Analiza przychodów z wydzieleniem podstawowych szczebli sprzedaży ma swoje uzasadnienie w tym, że każdy z tych szczebli stosuje inne ceny zbytu, hurtowe bądź detaliczne. Analiza struktury przychodów wg charakteru rynków może mieć większe znaczenie dla oceny działalności marketingowej niż kształtowania strumieni przychodów finansowych.

Pozostałe przychody operacyjne i finansowe.
Składnikami przychodów są także pozostałe przychody operacyjne, przychody finansowe oraz zyski nadzwyczajne. Do typowych pozostałych przychodów można zwłaszcza zaliczyć przychody z tytułu:
– sprzedaży składników rzeczowego majątku trwałego
– otrzymanych dotacji
– nadwyżek inwentaryzacyjnych składników majątku.
Do typowych przychodów finansowych można z kolei zaliczyć następujące składniki:
– odsetki uzyskane od środków finansowych zdeponowanych w bankach
– otrzymane dywidendy z tytułu udziałów i akcji w innych podmiotach
– przychody ze sprzedaży udziałów, akcji i obligacji
– odsetki otrzymane od udzielonych pożyczek innym podmiotom
– dodatnie różnice kursowe uzyskane w wyniku operacji gospodarczych realizowanych w obcych walutach
– przychody z dzierżawy majątku trwałego oraz raty leasingowe z tytułu leasingu operacyjnego
– odsetki od nieterminowego regulowania wierzytelności przedsiębiorstwa przez kontrahentów- odbiorców.

Zyski nadzwyczajne mają zazwyczaj marginalne znaczenie w przychodach i mogą dotyczyć np. odszkodowań od ubezpieczycieli z tytułu uszczerbku w majątku na skutek pożaru, itp. Analizie szczegółowej powinny być poddane zwłaszcza te pozycje pozostałych przychodów, które mają znaczny udział w całkowitych przychodach. Może to np. dotyczyć odsetek od udzielonych pożyczek, odsetek od depozytów, itp. W odniesieniu do tych składników stosuje się nast. formułę: Pf = F x s , gdzie Pf to przychody finansowe, F- kwota depozytów, udzielonych pożyczek, itp., s- przeciętna stopa oprocentowania w skali rocznej. Chcąc ustalić wielkość przychodów dla krótszego okresu trzeba uwzględnić okres, na który zostały zdeponowane pieniądze, lub udzielona pożyczka, zatem: Pf= Fxsxt/360, gdzie: t- okres na jaki udzielono pożyczki, złożono depozyt itd. Jeśli w strukturze kosztów finansowych znaczący udział mają dywidendy od udziałów i akcji w obcych podmiotach, celowe jest ustalenie relacji dywidendy do zaangażowanego majątku finansowego: Sd = D/Mf x 100, gdzie sd- przeciętna stopa dywidendy, D- uzyskane w skali rocznej przychody z dywidendy, Mf- przeciętna wartość majątku finansowego zaangażowanego w udziałach i akcjach w obcych podmiotach.

Proste metody oceny projektów inwestycyjnych
Inwestycje to nakłady kapitałowe ponoszone na różnego rodzaju przedsięwzięcia mające na celu przyniesienie określonych efektów. Efekt to zarówno wzrost zysku, cash – flow, rozszerzenie produkcji, modernizacja technologii, wzrost udziału na rynku, przyrost wartości firmy, poziomu konkurencyjności, itp. Wyróżniamy 2 podstawowe rodzaje inwestowania:

a) rzeczowe – w materialne składniki majątku stałego,
b) finansowe.

Rozróżniamy trzy cykle inwestycyjne :

a) przedinwestycyjny
b) inwestycyjny
c) operacyjny.

Najważniejsza faza to przedinwestycyjna, która odpowiada za określenie potrzeb, możliwości, zebranie wariantów, określenie warunków ogólnoinwestycyjnych, określenie metod ocen projektów itp. Narzędziem oceny i wyboru najlepszych rozwiązań jest rachunek opłacalności inwestycyjnych. Jest to rodzaj rach. ekonomicznego jako sposób wyboru rozwiązania najlepszego spośród wielu możliwości. W rachunku ekonomicznym stosowanym do oceny opłacalności projektów inwestycyjnych , zależnie od użytej metody, wyróżnić można następujące jego elementy składowe:

1) efekty w postaci przewidywalnych przychodów , zysku, przepływów pieniężnych, odpowiednio dla każdego z rozpatrywanych wariantów inwestycyjnych.
2) nakłady w postaci kosztów , wydatków inwestycyjnych, czasu realizacji inwestycji, związanych z funkcjonowaniem każdego z rozpatrywanych wariantów inwestycyjnych, oraz inne wydatki finansowe.
3) kryterium wyboru w postaci miary , wskaźnika, będącego relacją między efektami i nakładami , wynikające z algorytmu obliczeniowego odpowiedniego do danej metody. Kryteriami tymi mogą być: zaktualizowana wartość netto ( NPV ) , wewnętrzna stopa zwrotu ( IRR ) , okres zwrotu, stopa zwrotu nakładów.

Wyróżniamy dwie metody rachunku opłacalności:
Statyczna

Są proste w obliczeniach, łatwe do zastosowania, mało pracochłonne. Nie uwzględniają zmian wartości w czasie. Metody te wykorzystywane są do ocen projektów o niewielkim znaczeniu, na etapie prac wstępnych, kiedy brak pełnego zestawu informacji.

Dynamiczna
Należą do tej metody zaktualizowana wartość netto ( NPV ), wewnętrzna stopa zwrotu ( IRR ), zdyskontowany okres zwrotu, metoda równych rat. Metoda ta pozwala wyrażanie wszystkich przyszłych wpływów i wydatków w dzisiejszej wartości nałogów. Metoda ta wykorzystywana jest w projektach o dużym znaczeniu. Okres zwrotu nakładów ( OZ ) – jest to czas w jakim zwracają się nakłady inwestycyjne z osiągniętych nadwyżek finansowych lub innych wielkości określających przewidywane efekty. Zaletą tej metody jest prostota obliczeń, a wadą pomijanie efektów jakie są osiągane po okresie zwrotu , nieuwzględnienie zmian wartości efektów w czasie ( brak dyskonta ).

Stopa zwrotu nakładów
Jest to relacja efektu, jaki można uzyskać z inwestycji do poniesionych nakładów inwestycyjnych. Jest odwrotnością okresu zwrotów nakładów.

Ocena efektywności projektów inwestycyjnych metodami dyskontowymi.
Zaktualizowana wartość netto (NPV) – metoda ta pozwala na określenie rzeczywistej (aktualnej) wartości nakładów i efektów związanych z danym przedsięwzięciem. NPV jest wartością otrzymaną przez zdyskontowanie, oddzielnie dla każdego roku, różnicy między wpływami i wydatkami w całym okresie przy stałym poziomie stopy dyskontowej. Poziom NPV zależy od wielkości i rodzaju w czasie przepływów pieniężnych netto, oraz od przeciętnej stopy dyskontowej.
Poziom stopy dyskontowej – określa dwa zasadnicze czynniki: oczekiwaną stopę zwrotu, ryzyko. Oczekiwaną stopę zwrotu – wyraża minimalną rentowność, przy której inwestor jest gotów zaangażować swój kapitał. Drugą część stopy dyskontowej jest premia za ryzyko inwestowania. Wielkość tej premii jest uzależniona od wielu czynników zarówno z samym przedsiębiorstwem jak i zewnętrznych. Dlatego przypisujemy jej wartość liczbową. Trzecim składnikiem stopy dyskontowej mogła być stopa inflacji przewidywana w okresie projektów przepływów pieniężnych. Wymagało by to jednak prognozowania wpływów i wydatków w cenach bieżących. Przewidywalny poziom inflacji jak i takie prognozowanie obarczone jest znacznym marginesem błędu. Dlatego też w praktyce pomija się stopę inflacji jako składnik stopy dyskontowe. , a prognozowanie przepływów pieniężnych wyraża się w cenach stałych. Wewnętrzna stopa zwrotu – IRR – jest metodą najczęściej wykorzystywaną do oceny projektu inwestycyjnego metodą dyskontową IRR jest to stopa dyskontowa, przy której wartość zaktualizowana netto (NPV) równa się zero. Oznacza to, że IRR wyraża wewnętrzną, rzeczywistą rentowność projektu inwestycyjnego. W przypadku, gdy stopa ta jest wyższa lub równa od stopy dyskontowej przyjętej do wyliczenia NPV, ocena projektu wypada korzystnie. IRR można wyznaczyć metodą kolejnych przybliżeń, licząc NPV dla każdych stóp dyskontowych tak, aby otrzymać NPV równa zeru. Taka stopa równa jest wewnętrznej stopie zwrotu IRR.

Badanie Procesów Zaopatrzenia

Zaopatrzenie oznacza pozyskiwanie z zewnątrz czynników produkcji niezbędnych do zapewnienia ciągłej i rytmicznej działalności przedsiębiorstwa w określonym czasie. Przedmiotem zaopatrzenia mogą być surowce, materiały, towary w przedsiębiorstwie handlowym. Na procesy zakupu można patrzeć w ujęciu planistycznym, pozwalającym na rozwiązanie podstawowych problemów zaopatrzeniowych dotyczących przyszłych okresów oraz w przekroju analitycznym umożliwiającym znalezienie racjonalne zaopatrzenie w okresach minionych. W przedsiębiorstwie handlowym składnikami rachunku , liczonymi dla każdego z dostawców są :

– możliwe do uzyskania efekty ustalone w postaci marży brutto;
– koszty wiążące się z realizacją każdego wariantu dostaw .
– kryterium wyboru dostawcy , którym jest maksymalizacja kwoty zysku kalkulacyjnego.

Podstawą do ustalenia wartości zapotrzebowania materiałowego w okresie planistycznym jest równanie bilansowe. Liczba dostaw i terminy i odstępy między kolejnymi dostawami powinny być dostosowane do zaplanowanej produkcji.
Wskaźnik rytmiczności dostaw równy jeden oznacza , że dostawy są rytmiczne , realizowane zgodnie z planem. Wskaźnik kredytowania pozwala na zoriętowanie się jaki jest przeciętny okres na jako firma otrzymuje kredyt od swoich dostawców. Im wyższa wartość wskaźnika , tym dłuższy okres kredytowania.

Analiza Poziomu, Struktury i Rotacji Zapasów

Zapasy zapewniają ciągłe działanie przedsiębiorstwa we wszystkich fazach gospodarki.
Działanie i decyzje związane z pozyskaniem, utrzymaniem i wykorzystywaniem w przedsiębiorstwie określa się mianem gospodarki zapasami. Zapasy ocenia się w dwóch formach jako.

1. Bezwzględną wielkości zapasów wyrażoną wartościowo lub ilościowo,
2. Relatywny poziom zapasów, wyrażony w formie stosunku wielkości zapasów do wielkości sprzedaży – rotacja.

Wielkość zapasów ustala się na początek i koniec każdego roku obrachunkowego.
Jednym s przekrojów analizy zapasów jest badanie ich struktury. Strukturę zapasów można badać w różnych przekrojach:

1) w przekroju ilościowym lub wartościowym (częściej)
2) w przekroju asortymentowym, branżowym, wg grup towarów, faz działalności firmy,
3) w przekroju sieciowym, oddziałów, magazynów,
4) w przekroju czasowym.

Wskaźnik rotacji – obrazuje stosunek pomiędzy wielkością zapasu i wielkością sprzedaży towarów czy też kosztów działalności. Do oceny relacji między zapasem a sprzedaż wykorzystywane są następujące wskaźniki: Wskaźnik rotacji w dniach – określa ile dni trwa sprzedaż zapasu przeciętnego , co ile dni jest odnawiany zapas przeciętny , informuje o szybkości obrotu. Wskaźnik rotacji w razach – informuje ile razy odnawia się badany okresie zapas przeciętny , ile występuje cykli rotacji.

Wskaźnik związania zapasów – określa ile groszy zapasu przypada za zł. Sprzedaży lub produkcji w badanym okresie. Ten wskaźnik jest odwrotnością rotacji w razach.
Gospodarka zapasami wiąże się z kosztami, z których najważniejsze to :

1) koszty zakupu
2) koszty magazynowania
3) koszty funkcjonowania służb zaopatrzeniowych
4) koszty finansowe, kapitałowe
5) koszty zużycia i starzenia zapasów.

Kształtowanie
Celem działań podejmowanym w ramach rachunku ekonomicznego jest utrzymanie zapasu ekonomicznie uzasadnionego. Zmniejszenie zapasu powoduje przyspieszenie cyrkulacji materiałów i towarów, obniżenie kosztów działania zmniejszenie zapotrzebowania na kapitał obrotowy. W zagadnieniu optymalizacji zapasów przedmiotem rachunku są nakłady związane z pozyskiwaniem i utrzymaniem zapasów. Nakłady te w formie wartościowej wyrażane są przez koszty:

zakupu – dostaw
magazynowaniem

Kryterium wyboru jest minimalizacja łącznych kosztów zakupu i magazynowania. Koszty dostaw i składowania są konkurencyjne wobec siebie. Dlatego obliczmy zapas optymalny.
Na zapas optymalny składa się:

1) rozkład popytu w okresie planowania powinien być w przybliżeniu zgodny z dotychczasowym jego rozkładem.
2) firma musi mieć pewność co do terminowości dostaw i w żądanej wielkości , wynikającej z obliczeń.
3) mogą wystąpić pewne trudności przy liczeniu kosztów składowania i zakupu. Niejednokrotnie muszą być one ustalone na podstawie danych w analitycznych kont księgowych. Także szybkie zmiany składników tych kosztów w przyszłości mogą podważyć ustalony wynik optymalny.
4) optymalne wielkości z punktu widzenia przedsiębiorstwa nie musza być optymalne z punktu widzenia dostawcy. 

Struktura rodzajowa majątku trwałego przedsiębiorstwa

Z bilansowego punktu widzenia wyróżnia się dwie podstawowe grupy składników majątkowych: majątek trwały oraz obrotowy. Majątek trwały jest zaangażowany w przedsiębiorstwie na okres dłuższy niż jeden rok. M.T. jest mało elastyczny, nie można go na bieżąco dostosowywać do poziomu wykorzystywanych mocy produkcyjnych. Jego rozwój dokonuje się w długim czasie, na podstawie długofalowych, strategicznych decyzji. Jest on obciążony dużym ryzykiem.
MT przedsiębiorstwa obejmuje trzy podstawowe grupy: rzeczowy majątek trwały, wartości niematerialne i prawne, finansowy majątek trwały. Zalicza się do niego również należności długoterminowe.

Z punktu widzenia zastosowania MT dzieli się go na: produkcyjny i finansowy.
Z punktu widzenia prawa własności: własny i obcy
Z punktu widzenia elastyczności: na mniej (budynki, budowle) lub bardziej elastyczny (narzędzia, środki finansowe).

Do wartości niematerialnych i prawnych zalicza się nabyte przez przedsiębiorstwo prawa majątkowe nadające się do gospodarczego wykorzystania, których okres użytkowania przekracza rok. Majątek rzeczowy w bilansie dzieli się na: (grunty własne, budynki i budowle, urządzenia techniczne i maszyny, środki transportu, pozostałe środki trwałe) inwestycje rozpoczęte oraz zaliczki na poczet inwestycji. Klasyfikacja rodzajowa środków trwałych: budynki, budowle, maszyny energetyczne, maszyny i urządzenia ogólnego zastosowania, maszyny i urządzenia specjalistyczne, urządzenia techniczne, środki transportowe, narzędzia i przyrządy.

Procesy odtworzeniowo -inwestycyjne- regulowanie zasobów środków trwałych
Zwiększenie stanu środków trwałych poprzez tworzenie lub nabywanie nowych środków stanowi działalność inwestycyjną. Inwestycje dotyczą nowych obiektów i urządzeń. Gdy nakłady dotyczą obiektów już istniejących mamy do czynienia z rozbudową istniejącej bazy materialnej. Modernizacja obejmuje wszystkie prace, których celem jest podwyższenie parametrów technicznych istniejących obiektów i urządzeń. Podstawowe wskaźniki do badania tych procesów to:

1. Wskaźnik zużycia majątku trwałego
2. Intensywność odpisów amortyzacyjnych
3. Stopa likwidacji środków trwałych
4. Stopa odnowy- inwestycji majątku trwałego
5. Wskaźnik dekapitalizacji brutto
6. Wskaźnik dekapitalizacji netto

Ocena Gospodarowania Majątkiem Trwałym

Podstawowe znaczenie dla analizy majątku trwałego ma jego efektywność, którą można ustalić na podstawie zestawu wskaźników określających relacje między efektami osiąganymi w przedsiębiorstwie a posiadanymi zasobami majątkowymi.
Wskaźniki wykorzystywane w tym zakresie to:

1. Wskaźnik produktywności majątku – PMT
PMT = S/MT gdzie S- wartość produkcji, lub przychodów ze sprzedaży
MT – przeciętna wartość majątku trwałego
Wskaźnik ten informuje o kwocie przychodów generowanych przez jedną złotówkę posiadanego majątku. W ocenie intensywności wykorzystania majątku istotny jest zarówno poziom wskaźnika, jak i tempo jego zmian. Odwrotność tego wskaźnika określana jest jako majątkochłonność produkcji, sprzedaży, co oznacza wartość majątku zaangażowaną dla uzyskania jednostki wartości produkcji, sprzedaży.

2. Wskaźnik zyskowności majątku – ZMT
Z MT = Z/MT gdzie: Z- wielkość wyniku finansowego
Dodatni wynik finansowy- zysk, wzrost wskaźnika oznacza, że każda złotówka majątku trwałego przedsiębiorstwa oznacza coraz większą kwot zysku.

3. Wskaźnik rotacji majątku trwałego – RMT
RMT = MT x 365/ S gdzie: S- przychody ze sprzedaży
Wskaźnik określa jak przeciętnie długo trwa cykl obrotu majątkiem w okresie rocznym. Jaka długość cyklu jest do osiągnięcia danego poziomu produkcji, czy sprzedaży, Im krótszy cykl, tym wyższa produktywność majątku trwałego.

1. Wskaźnik technicznego uzbrojenia pracy – Tup :
Tup= MT/L gdzie: L- poziom zatrudniania
Jest to wskaźnik obrazujący substytucję pracy żywej pracą uprzedmiotowioną. Mierzy nasycenie przedsiębiorstwa majątkiem trwałym. Wpływ majątku trwałego na wyniki ekonomiczne przedsiębiorstwa można badać w postaci układów zależności wyrażających wpływ różnych czynników, ujętych w postaci wskaźników, na wskaźnik zyskowności majątku.
ZMT = Zn/ MT= Zn/S x S/MT gdzie: Zn- zysk netto, S – przychody ze sprzedaży
Zyskowność majątku jest tu iloczynem wskaźnika rentowności sprzedaży i wskaźnika produktywności.
ZMT = Zn/L x L/S x S/MT Zyskowność majątku jest tu iloczynem trzech wskaźników: rentowności pracownika, odwrotności wydajności pracy, czyli pracochłonności (ilość pracy potrzebnej do wytworzenia jednostki wartości produkcji lub uzyskania jednostki przychodu) oraz produktywności majątku.

Analiza Zasobów Obrotowych Firmy

Przedmiot Analizy
Podstawowe cele zarządzania majątkiem obrotowym :
a) zapewnienie stałej płynności finansowej, optymalizowanie wielkości i struktury majątku obr,
b) kształtowanie źródeł finansowania majątku obrotowego opartych na kryterium korzyści.
Wszystkie procesy krążenia składników tworzą cykl obrotowy. Stanowi on odzwierciedlenie czasu, jaki upływa od wydatkowania środków pieniężnych na zakup czynników produkcji do momentu uzyskania przychodów ze sprzedaży towarów lub usług.

Cykl obrotowy brutto = rotacja zapasów mierzona liczbą dni + okres inkasa należności
CB = RD + ON
Cykl obrotowy netto = cykl obrotowy brutto – okres spłaty zobowiązań
CN = CB + OZB

Zarządzanie Zapasami w Przedsiębiorstwie
Głównym celem jest kształtowanie takiego poziomu, który zapewni ciągłość procesów produkcji i sprzedaży przy minimalnych kosztach ich utrzymywania.

Zarządzanie Środkami Pieniężnymi Ma na celu:
przyśpieszenie dyspozycyjności wpływów gotówkowych, poprzez skrócenie czasu ich obiegu,
lokowanie przejściowych nadwyżek środków pieniężnych w sposób zapewniający odpowiednie korzyści,
pozyskiwanie najtańszych źródeł finansowania niedoborów gotówki w przedsiębiorstwie,

Strategie Finansowania Majątku Firmy

Na sfinansowanie majątku obrotowego uwzględnia się najczęściej następujące aspekty:

a) związki zachodzące między stałymi i zmiennymi składnikami majątku,
b) stopień realności przychodów ze sprzedaży oraz ich regularność,
c) koszty wykorzystywania kapitałów.

Strategia agresywna polega na finansowaniu majątku obrotowego w całości zobowiązaniami krótkoterminowymi i to jej zmienną częścią. Strategia umiarkowana oparta jest na podziale majątku obrotowego na część stałą i zmienną. Stała wielkość środków obrotowych jest w tej strategii finansowana kapitałem stałym, czyli sumą kapitału własnego i zobowiązań długoterminowych. Strategia konserwatywna polega na finansowaniu majątku obrotowego, praktycznie w całości kapitałem stałym. Przywiązuje szczególną wagę do utrzymywania wysokiego poziomu płynności finansowej oraz minimalizowania ryzyka niewypłacalności.

Istota KAPITAŁU Pracującego
Wielkość kapitału pracującego może być ustalona w dwojaki sposób. Pierwszy to spojrzenie kapitałowe a drugi to spojrzenie majątkowe
I. Kapitał pracujący = kapitał stały – majątek trwały KP = KS – MT
II. Kapitał pracujący = majątek obrotowy – krótkoterminowe źródła kapitałów KP = MO – ZB
W praktyce mogą wystąpić trzy przypadki kształtowania się wielkości kapitału pracującego:

1. Kapitał stały – majątek trwały > 0
2. Kapitał stały – majątek trwały = 0 – oznacza zrównanie wielkości KP z MT
3. Kapitał stały – majątek trwały < 0 – KP jest w części finansowany o źródła krótkoterminowe.

Kapitał pracujący ulega zwiększeniu, gdy:

maleje wartość majątku trwałego,

rośnie wartość kapitałów stałych,

Kapitał pracujący maleje, gdy:
zwiększa się wartość posiadanego majątku poprzez dokonywanie zakupów inwestycyjnych w sferze rzeczowej, finansowej, czy też wartości niematerialnych i prawnych, ulega zmniejszeniu wartość kapitału stałego.

Do oceny wielkości KP można wykorzystać mechanizm szacowania zapotrzebowania na kapitał pracujący. Wymaga on określenia długości trwania cyklu obrotowego netto przedsiębiorstwa ora przeciętnych dziennych obrotów uzyskiwanych przez firmę. Inną metodą ustalania zapotrzebowania na kapitał pracujący jest analiza stanu środków pieniężnych netto.

Główne źródła kapitałów tworzących zasoby firmy
Zasoby finansowe przedsiębiorstwa warunkują wielkość zaangażowanych czynników wytwórczych, ich wykorzystanie oraz poziom osiągniętego obrotu. Z kolei poziom przychodów warunkuje dopływ środków finansowych do przedsiębiorstwa. Finansowanie to wszystkie przedsięwzięcia w przedsiębiorstwie, które zapewniają przedsiębiorstwu kapitał i które służą kształtowaniu optymalnej struktury kapitałowej. To jednocześnie proces, w którym można wyróżnić następujące funkcje: określenie potrzeb kapitałowych i finansowych przedsiębiorstwa, kierowanie dopływem środków finansowych, kształtowanie wyniku finansowego, kierowanie wykorzystaniem środków finansowych. Ze względu na źródło pochodzenia: kapitał wewnętrzny i zewnętrzny. Kapitał własny jest odzwierciedleniem sfinansowania podjęcia działalności przez firmę (jej powstania) i podwyższenia związanego z rozwojem firmy. Jego cechą jest długoterminowość i statystyczność. Kapitały obce mają zawsze charakter zewnętrzny w stosunku do przedsiębiorstwa. Ich cechą charakterystyczną jest czasowość wykorzystania środków obcych, konieczność zwrotu w określonym terminie, jak i odpłatność za możliwość wykorzystania tych kapitałów. W przypadku upadłości lub likwidacji przedsiębiorstwa ich roszczenia są regulowane w pierwszej kolejności przed roszczeniami właścicieli. Cechy kapitału obcego:

1. Konieczność spłaty kapitału
2. Obligatoryjność spłaty odsetek
3. Odsetki stanowią koszty uzyskania przychodu- są odejmowane od podstawy opodatkowania
4. Większy udział zwiększa ryzyko finansowe
5. Możliwość wprowadzenia ograniczeń (celowość przeznaczenia)
6. Brak wpływu dawcy na decyzje firmy
7. Gwarancja zwrotu
Cechy kapitału własnego:
8. Brak konieczności spłaty
9. Wypłata dywidend nieobowiązkowa
10. Dywidenda wypłacana jest z zysku
11. Większy udział świadczy o sile i niezależności finansowej
12. Swoboda wykorzystania
13. Wpływ na podejmowane decyzje
14. Brak gwarancji zwrotu