Istota i Obszar Analizy

Rachunek przepływów pieniężnych odzwierciedla przepływy gotówkowe w 3 obszarach:

1. Przepływy z działalności operacyjnej – związane z produkcją, handlem oraz św. usług

a) wpływy gotówki, wypłaty gotówki,
b) saldo przepływów gotówki z działalności.

2. Przepływy z działalności inwestycyjnej – odzwierciedlają operacje wynikające z gospodarowania przez przedsiębiorstwo majątkiem trwałym.

3. Przepływy z działalności gospodarczej – działania polegające na pozyskiwaniu kapitału z otoczenia finansowego w postaci emisji akcji, obligacji, zaciąganiu kredytów i pożyczek bank. Suma sald przepływów gotówkowych z trzech obszarów działalności wyznacza globalne saldo gotówkowe określane jako środki pieniężne netto, przepływy pieniężne netto, dochód czysty.

ANALIZA rachunku przepływów środków pieniężnych polega na ustaleniu, jakie zdarzenia gospodarcze, które zachodzą w przedsiębiorstwie mają najważniejszy wpływ na generowanie jego zasobów gotówkowych. Przepływy środków pieniężnych pozwalają dokonać wstępnej oceny sytuacji finansowej. Dają także odpowiedź na pytanie z jaką firmą mamy do czynienia, jakie mogą wystąpić zagrożenia dla jej funkcjonowania, a jakie stoją przed nią szanse rozwojowe .

Mierniki Oparte Na Rachunku

Do oceny pozycji finansowej wykorzystuje się mierniki uwzględniające informacje pochodzące z rachunku przepływów pieniężnych. Należą do nich :

Wskaźniki wydajności gotówkowej :

a)obrotu, będących relacją :

b)zysku, będących relacją :

c)majątku, będących relacją :

d)majątku obrotowego, będących relacją :

Wskaźniki wystarczalności gotówki :

a) operacyjnej na spłatę długów ogółem:

b) operacyjnej na spłatę długów długoterm.:

c) operacyjne ogólnej:

d) reinwestycji gotówki operacyjnej:

e) operacyjnej na zakupy majątku trwałego:

Wstępna i Szybka Metoda Oceny Firmy

Istota analizy wskaźnikowej
W praktyce gospodarczej analiza wskaźnikowa jest częścią analizy finansowej, która stanowi jej uogólnienie i spojrzenie na całościowe funkcjonowanie przedsiębiorstwa przez pryzmat kształtowania się określonych relacji finansowych. Przedmiotem analizy finansowej przedsiębiorstwa są:

sytuacja majątkowa,
sytuacja kapitałowa,

płynność finansowa, obejmująca ocenę zdolności płatniczych firmy, stopień elastyczności majątku, politykę płatniczą wobec kontrahentów, rentowność, czyli ocena kształtowania się kosztów i dochodów. Istotną kwestią w analizie wskaźnikowej przedsiębiorstwa jest problem wyboru podstawy porównań osiąganych przez nie wyników. W Polsce najczęściej stosowane są porównania oparte na konfrontacji wielkości zrealizowanych z zaplanowanymi oraz porównania wielkości osiągniętych na przestrzeni kilku lat funkcjonowania przedsiębiorstwa. Wykorzystanie bowiem, równocześnie kilku baz odniesienia do działalności gospodarczej przedsiębiorstwa, daje dopiero obraz sytuacji oraz tendencji rozwojowych tej firmy. Jak wcześniej stwierdzono, analiza wskaźnikowa koncentruje się na całościowym badaniu funkcjonowania przedsiębiorstwa, ocenie jego efektywności i możliwości rozwojowych.

Wskaźniki aktywności gospodarczej
Wskaźniki aktywności gospodarczej stanowią odzwierciedlenie relacji między osiągniętymi przychodami a stanem posiadanego majątku zarówno całkowitego, jak i trwałego. Służą one ocenie intensywności wykorzystania majątku, pośrednio zaś ocenie tendencji rozwojowych przedsiębiorstwa. Wskaźnik szybkości obrotu, mówiący o tym ile razy w badanym okresie nastąpił obrót danym składnikiem, czy też ile dni przeciętnie trwał jeden cykl obrotu. Daje więc informacje o tym, po jakim czasie zainwestowane środki wrócą do przedsiębiorstwa i będą ponownie wykorzystane.
Wskaźnik rotacji zapasów, mierzony liczbą obrotów, informuje o poprawie efektywności gospodarowania zapasami, szybszym odzyskiwaniem środków pieniężnych zamrożonych w zapasach. Natomiast spadek wielkości tego wskaźnika, oznacza wydłużenie cyklu sprzedaży zapasów.

Wskaźniki zadłużenia przedsiębiorstwa
Analiza zadłużenia przedsiębiorstwa wynika z oceny wielkości, dynamiki zmian i struktury kapitałowej przedsiębiorstwa. Głównym problemem w tym zakresie jest oszacowanie poziomu zainwestowanych w przedsiębiorstwo kapitałów obcych. Wysoki udział kapitałów własnych w strukturze pasywów świadczy o silnych podstawach finansowych przedsiębiorstwa, o niskim ryzyku finansowym i jego stabilności gospodarczej. Nie jest to jednak jednoznaczne z wysokim poziomem rentowności. Możliwość zadłużenia się przedsiębiorstwa nie zależy tylko od poziomu i udziału kapitałów własnych w całości zaangażowanych kapitałów. Równie istotna jest zdolność przedsiębiorstwa do zwrotu zaciągniętych długów, w określonych terminach oraz dostępnych środków. Szczególnie przydatne w ocenie tych możliwości są wskaźniki: zdolności kredytowej i wiarygodności kredytowej. Zdolność kredytowa oznacza możliwość spłaty całkowitych, efektywnych zobowiązań z wygospodarowanej w danym okresie nadwyżki finansowej. Wskaźniki wiarygodności kredytowej określają możliwości firmy w zakresie spłaty bieżących kosztów finansowych związanych z zaangażowaniem kapitałów obcych. Określają zatem, czy zysk operacyjny, albo nadwyżka finansowa są wystarczające na pokrycie odsetek oraz rat kapitałowych w wymaganych terminach.

Wskaźniki płynności finansowej przedsiębiorstwa
Płynność finansowa przedsiębiorstwa oznacza zdolność firmy do regulowania zobowiązań w wymaganych terminach. W praktyce najczęściej stosuje się następujące wskaźniki: Wskaźnik bieżącej płynności odzwierciedla podstawowe relacje, jakie powinny zachodzić miedzy majątkiem obrotowym przedsiębiorstwa a wielkością zobowiązań bieżących. Uznaje się iż bezpieczny poziom tego wskaźnika powinien oscylować wokół 1,5 – 2 razy. Oznacza to iż, majątek obrotowy zaangażowany w przedsiębiorstwie powinien być dwukrotnie większy niż suma zobowiązań bieżących. Wskaźnik podwyższonej płynności, wg fachowców, powinien oscylować w granicy 1. Oznacza to w praktyce, iż najbardziej płynne elementy majątku obrotowego – czyli suma należności i roszczeń, krótkoterminowych papierów wartościowych oraz środków pieniężnych powinny być równe całości zobowiązań bieżących. Wskaźnik gotówkowej płynności, powinien w zasadzie oscylować w granicach 0,2. Zasoby gotówkowe firmy powinny być ograniczone do minimalnych poziomów, bowiem jedynie kapitał zaangażowany w procesach gospodarczych przedsiębiorstwa, czyli zapasach surowców, materiałów, produktów, wyrobów gotowych oraz należnościach, generuje dochody i zyski. Zbyt wysoki poziom środków pieniężnych utrzymywany w przedsiębiorstwie może świadczyć o nieproduktywnym ich gromadzeniu lub o braku pomysłu na ich wykorzystanie.

Wskaźnik rentowności przedsiębiorstwa
Pojęcie rentowności oznacza osiąganie nadwyżki dochodów nad kosztami, związanymi z podejmowaniem określonej działalności. Miarą osiąganej przez firmę rentowności jest relacja osiąganych zysków do zaangażowanych kapitałów lub do efektów zastosowanych czynników produkcji. Zatem rentowność przedsiębiorstwa można ustalić w oparciu o dwie grupy wskaźników. Pierwszą grupę wskaźników rentowności stanowią mierniki rentowności obrotu. Powszechnie stosowane są następujące mierniki: marża z zysku operacyjnego, marża z zysku brutto, marża z zysku netto, rentowność brutto.

Drugą grupę wskaźników, która umożliwia ocenę pozycji dochodowej przedsiębiorstwa tworzą mierniki rentowności kapitału. Powszechnie stosowane to:

rentowność inwestycji – stopa zysku,
rentowność aktywów – stopa zwrotu z aktywów,
rentowność kapitałów własnych – stopa zwrotu kapitałów własnych.

Rentowność kapitału własnego wyraża efekty funkcjonowania przedsiębiorstwa w stosunku do kapitałów zaangażowanych przez właścicieli. Rosnący poziom tego wskaźnika świadczy z reguły o podnoszeniu efektywności zaangażowanego kapitału. Może to prowadzić do uzyskiwania większych dywidend oraz rozszerzania możliwości rozwojowych przedsiębiorstwa.
Analizę rentowności spółek akcyjnych powinna jeszcze dodatkowo uzupełniać ocena oparta na wskaźnikach rynku kapitałowego. Najczęściej zalicza się do tej grupy następujące wskaźniki:

zysk wygospodarowany w spółce przypadający na jedną akcję,
cena rynkowa jednej akcji do zysku netto przypadającego na jedną akcję,
stopa dywidendy mierzona relacją wskaźnik stopy wypłaty dywidendy mierzony relacją
cena rynkowa jednej akcji do wartości księgowej (C/W).
Wskaźniki rynku kapitałowego służą ocenie osiąganych korzyści przez aktualnych posiadaczy akcji. 

Bilans Firmy
Bilans przedsiębiorstwa stanowi zestawienie posiadanego przez przedsiębiorstwo majątku oraz źródeł kapitału, które zostały wykorzystane dla pozyskania tegoż majątku.
Występują dwa rodzaje majątku :

Majątek trwały – obejmuje te składniki, których okres użytkowania jest dłuższy niż je den rok.

a) wartości niematerialne i prawne,
b) rzeczowe składniki majątku- obejmują wartości netto nabytych lub wytworzonych we własnym zakresie środków trwałych,
c) finansowy majątek trwały – obejmuje : długoterminowe papiery o charakterze dłużnym z terminem wykupu po 1 roku, udzielone pożyczki długotermin., udziały i akcje innych podmiot.
d) należności długoterminowe – są to nieprzedawnione należności, których termin płatności ostatniej raty jest dłuższy niż rok od dnia sporządzenia bilansu.

Majątek obrotowy – aktywa zaliczane do majątku obrotowego charakteryzują się okresem użycia do 1 roku, większą płynnością oraz szybszą rotacją niż składniki majątku trwałego.

a) zapasy,
b) należności – wykazuje się kwoty należne danemu podmiotowi gospodarczemu z różnych tytułów o terminie wymagalności krótszym niż 1 rok.
c) krótkoterminowe papiery wartościowe przeznaczone do obrotu,
d) środki pieniężne przedsiębiorstwa
Odrębną pozycją ujmowaną w bilansie przedsiębiorstwa są rozliczenia międzyokresowe o charakterze czynnym.
Charakterystyka pasywów przedsiębiorstwa. Pasywa firmy odzwierciedlają źródła kapitału wykorzystane dla sfinansowania posiadanego przez nią majątku. Podział kapitałów :
Kapitał własny – stanowią odzwierciedlenie zaangażowania właścicieli w przedsiębiorstwo.

a) kapitał podstawowy – kapitał akcyjny, zakładowy, fundusz założycielski i udziałowy,
b) kapitał zapasowy – nadwyżka ze sprzedaży akcji tzw. agio, dopłaty wspólników,
c) kapitał rezerwowy – powstały z aktualizacji wyceny majątku trwałego firmy,
d) nie podzielony zysk z okresów poprzednich,
e) wynik finansowy netto z danego okresu,
f) rezerwy – są zaliczane do kapitałów własnych przedsiębiorstwa,

Kapitał obcy

a)zobowiązania długoterminowe – okres wymagalności powyżej 1 roku,
b)zobowiązania krótkoterminowe – okres wymagalności krótszy niż 1 rok.
Grupy bilansu przedsiębiorstwa :

Aktywa i Pasywa
A.- majątek trwały,
B. – majątek obrotowy,
C. – rozliczenia międzyokresowe czynne,
A.- zysk lub strata z lat ubiegłych,
B. – rezerwy na podatek dochodowy,
C. – zobowiązania długoterminowe,
D.- zobowiązania bieżące i fundusze specjalne,
E.- rozliczenia międzyokresowe,

Wstępna Analiza Bilansu

W ocenie rozwoju przedsiębiorstwa i jego zasobów istotną rolę odgrywa analiza posiadanego majątku, zmian jego wielkości, struktury oraz wykorzystania. Największą wartością poznawczą w zakresie zmian wielkości majątku przypisuje się wskaźnikowi dynamiki wzrostu.
– analiza zmian wielkości majątku przedsiębiorstwa,
– analiza struktury majątku przedsiębiorstwa.

Mc1 ?Mc – dynamika zmian majątku całkowitego,
?Mc = x 100% Mc1 – wartość majątku całkowitego w okresie badanym,
Mc0 Mc0 – wartość majątku całkowitego w okresie bazowym,

W ocenie rozwoju każdego przedsiębiorstwa istotną rolę odgrywa również analiza kapitałów zaangażowanych w finansowaniu majątku.
Kc1 ?Kc – dynamika zmian kapitału całkowitego,
?Kc = x 100% Kc1 – wartość kapitału całkowitego w okresie badanym,
Kc0 Kc0 – wartość kapitału całkowitego w okresie bazowym,

Dla wstępnej analizy bilansu każdego przedsiębiorstwa obszary potrzebne do oceny to :
analiza kapitałów przedsiębiorstwa,
analiza struktury kapitałów przedsiębiorstwa.

Rachunek Zysków i Strat
Ustawa o rachunkowości dopuszcza sporządzanie rachunku wyników firmy w układzie:

a) porównawczym – koszty ujmuje się według rodzaju zużytych czynników produkcji,
b) kalkulacyjnym – wg sposobów ich odnoszenia na jednostkę wytworzonego produktu.

W każdym z tych układów występują dwie wersje zapisu RZS : dwustronna lub pionowa.
Wynik finansowy jest syntetyczną miarą efektów finansowych osiągniętych przez przedsiębiorstwo w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Poziomy :

Poziom operacyjny – pozwala ustalić wynik operacyjny i obejmuje następujące elementy:

a) wynik na sprzedaży produktów minus koszty wytworzenia sprzedanych produktów – koszty ogólne zarządu – koszty sprzedaży,
b) na sprzedaży towarów i materiałów minus koszty handlowe – wart. towar. wg cen nabycia,
c) wynik na pozostałych przychodach operacyjnych minus pozostałe koszty operacyjne.

Poziom finansowy – stanowi różnicę między należnymi przychodami z operacji finansowych a kosztami tych operacji. Poziom dzielimy na :
a) przychody finansowe : dywidendy z tytułu udziału w innych podmiotach, odsetki od lokat bankowych, odsetki od pożyczek bankowych, wpływy ze sprzedaży papierów wartościowych,

b) koszty finansowe : odsetki i prowizje od zaciągniętych pożyczek i kredytów, straty na sprzedaży papierów wartościowych, odpisy aktualizujące wartość finansową majątku trwałego.

Poziom nadzwyczajny Wynik finansowy netto – oblicza się poprzez skorygowanie wyniku finansowego brutto o obowiązkowe zmniejszenie zysku lub zwiększenie straty. Obejmuje ono :
podatek dochodowy i ewentualnie inne obciążenia obligatoryjne wyniku.

Wstępna Analiza Rachunku Zysków i Strat

Dokonanie wstępnej analizy wymaga określenia dynamiki zmian jego poszczególnych wielkości oraz oceny struktury procentowej. Przychody całkowite ustala się w oparciu o sumę następujących pozycji : przychody netto ze sprzedaży, PPO oraz przychody finansowe. Koszty całkowite obejmują : koszty sprzedanych produktów, koszty ogólnego zarządu PKO, i koszty finansowe.

Analiza – metoda postępowania naukowego polegająca na podziale badanego zjawiska na części i rozpatrywaniu każdej z nich z osobna. Poznawana jest w ten sposób struktura i zależności badanego zjawiska, szczególnie powiązania przyczynowo-skutkowe oraz mechanizm jego funkcjonowania.
Celem analizy jest:

– sporządzanie charakterystyki liczbowej ilustrującej działalność przedsiębiorstwa oraz pozwalającej na ocenę uzyskiwanych wyników
– wykrycie i ustalanie czynników mających wpływ na realizację podjętych przedsięwzięć gospodarczych
– określenie przewidywanych wyników na podstawie informacji o stanie czynników wytwórczych jakimi dysponuje przedsiębiorstwo oraz o zmianach w jego otoczeniu
– podejmowanie decyzji zarządczych, służących podnoszeniu efektywności działania przedsiębiorstwa i jego rozwoju.
Narzędzia analizy, jej metody pozwalają wyznaczyć kierunki przyszłych działań firmy. Łączy ona dzisiejszą działalność przedsiębiorstwa z jego przyszłymi rezultatami. Jest mechanizmem integrującym proces formułowania strategii oraz jej realizację. Analiza ekonomiczna może być rozumiana nie tylko jako narzędzie zarządzania, ale także jako dokument, opracowanie, które powstało w rezultacie zastosowania określonych metod badawczych. Analiza e. z punktu widzenia klasycznego podziału:
– analiza techniczno-ekonomiczna (koncentruje się na ocenie rzeczowych i osobowych aspektów funkcjonowania przedsiębiorstwa. Analizie poddaje się ilość, jakość i strukturę działalności wytwórczej, stopień nowoczesności wytwarzania, wyposażenie i majątek trwały, procesy zaopatrzenia w surowce i materiały, magazynowanie, gospodarowanie zatrudnieniem itp.)
– analiza finansowa (dotyczy ona całokształtu finansowych aspektów funkcjonowania przedsiębiorstwa. Dlatego też trudne jest jednoznaczne określenie obszarów tej analizy. Do podstawowych zagadnień należących do analizy finansowej można zaliczyć: wstępną i rozwiniętą analizę sprawozdań finansowych(bilansu, rachunku wyników, rachunku przepływów pieniężnych), analizę wskaźnikową, wynik finansowy i czynniki go kształtujące, koszty działalności, dochody ze sprzedaży, rentowność, płynność, kapitał obrotowy, ocenę procesów inwestycyjnych, źródeł finansowania.) Ogólny cel analizy finansowej syntetyczne określenie stanu finansowego, weryfikowanie decyzji rozwojowych, poszukiwanie rezerw efektywnościowych. Szczegółowy cel a. f.- oceny analityczne mogą odnosić się do każdego przejawu finansowej działalności przedsiębiorstwa (np. wyjaśnienie przyczyn pogorszenia płynności, spadku wyniku, wysokiej dynamiki kosztów).

Podstawowe rodzaje analiz ekonomiczno-finansowych:

– przedmiot analizy: analiza techniczno-ekonomiczna, analiza finansowa
– przeznaczenie analizy:

Analizy zewnętrzne opracowywane są dla osób i instytucji spoza przedsiębiorstwa. Mogą być one przeznaczone dla banku w związku z ubieganiem się o kredyt, dla udziałowców i akcjonariuszy (sprawozdanie roczne). Są one na ogół kompleksowe, obejmujące całokształt działalności firmy, bardziej ogólne zwykle sporządzane w układzie rocznym. Analiza wewnętrzna jest przygotowywana na potrzeby własne przedsiębiorstwa i służy do rozwiązywania pojawiających się problemów decyzyjnych kierownictwa, oceny efektywności gospodarowania w różnych przekrojach, jest punktem wyjścia procesów restrukturyzacyjnych. A. w. najczęściej dotyczą wybranych obszarów działalności przedsiębiorstwa, są szczegółowe, wykonywane w sposób systematyczny i ciągły.
– szczegółowość i zakres prowadzonych badań: analizy ogólno -całościowe, analizy odcinkowo-szczegółowe. Im bardziej kompleksowa i obejmująca całe przedsiębiorstwo analiza, w tym większym stopniu jest ona prowadzona za pomocą syntetycznych, ogólnych wielkości i wskaźników. Analiza jest wtedy szeroka, ale płytka.
– okres którego dotyczy analiza:
Analiza retrospektywna (ex post, celem badań jest ocena racjonalności minionych działań gospodarczych, weryfikacja słuszności podjętych wcześniej decyzji. Analiza przeszłości służy konstruowaniu lepszej przyszłości).
Analiza prospektywna podstawowym narzędziem tej analizy rachunek ekonomiczny (skierowana jest do przeszłości, inaczej ex ante. Podstawowym narzędziem jest tej analizy jest rachunek ekonomiczny, traktowany jako sposób wyboru najlepszych rozwiązań ze zbioru możliwych działań w tym zakresie. Dlatego często jest utożsamiana z rachunkiem ekonomicznym.)
Podstawowym składnikiem każdego rachunku są:

– wewnętrzne i zewnętrzne uwarunkowania problemu będącego przedmiotem rachunku
– nakłady, jakie wiążą się z rozpatrywanym problemem, określane dla każdego z możliwych wariantów działania
– efekty jakie można osiągnąć dla każdego z wariantów działania
– kryterium wyboru rozwiązania najlepszego
– metoda – algorytm wyboru rozwiązania najlepszego.

W klasycznym rachunku ekonomicznym (zwanym także kalkulacyjnym lub analityczno-porównawczym)wyboru dokonuje się z ograniczonego zbioru możliwych rozwiązań. Nie ma opracowanego algorytmu optymalizacyjnego, brak jest możliwości lub nieopłacalne jest zbieranie informacji wejściowych dla każdego z możliwych wariantów działania rozpatrywanego problemu. W optymalizacyjnym rachunku ekonomicznym wyboru najlepszego rozwiązania dokonuje się, przy wykorzystaniu znanych modeli matematycznych, statystycznych i ekonometrycznych, z całego zbioru wszystkich możliwych rozwiązań. Do najważniejszych zastosowań optymalizacyjnego rachunku ekonomicznego w praktyce przedsiębiorstw należą: Zagadnienia transportowe. Wielkość partii dostawy i optymalny poziom zapasu towarowego. Problemy podziału. Inne przykładowe zagadnienia rozwiązywane metodami optymalizacyjnymi.

Źródła Informacji do Analiz
Ze względu na źródło pozyskania:
– wewnętrzne, generowane w ramach własnej organizacji, określające potencjał, warunki i reguły funkcjonowania przedsiębiorstwa;
– zewnętrzne, pochodzące z otoczenia przedsiębiorstwa, informujące o środowiskowych warunkach działania przedsiębiorstw, stwarzające przesłanki do podejmowania działań o strategicznym charakterze.
Ze względu na sposób uzyskania:
– pierwotne, uzyskiwane po raz pierwszy, gromadzone dla określonych problemów decyzyjnych, nieprzetworzone,
– wtórne, wcześniej zgromadzone i przetworzone, opracowane przez innych.
Ze względu na charakter podejmowanych decyzji:
– operacyjne, na potrzeby bieżącego zarządzania, dla rutynowych i powtarzających się problemów
– strategiczne, dla podejmowania decyzji o dłuższym niż operatywny horyzoncie czasowym.
Z analitycznego punktu widzenia szczególną przydatność mają następujące grupy informacji:

1. Podstawowa sprawozdawczość finansowa (bilans i rachunek strat i zysków, rachunek przepływów pieniężnych, miesięczne sprawozdanie o przychodach, kosztach i wyniku finansowym, informacja dodatkowa do sprawozdań).

2. Pozostała sprawozdawczość, sporządzana głównie na rzecz GUS.

3. Księgi rachunkowe przedsiębiorstwa, szczególnie zestawienia obrotów i sald na kontach syntetycznych.

4. Dokumenty dotyczące różnych obszarów funkcjonowania przedsiębiorstwa np. wykazy środków trwałych, tabele amortyzacyjne środków, zestawienia zapasów.

5. Oświadczenia podatkowe, sprawozdania i wnioski pokontrolne, wyniki inwentaryzacji.

Prace analityczne można podzielić na dwa etapy: 1 etap, po zebraniu odpowiednich danych opracowywane są tabele, które w mniej lub bardziej syntetycznym ujęciu, zależnie od potrzeb analitycznych, prezentują materiał liczbowy w wyróżnionych obszarach analizy. 2 etap analiza zjawisk i problemów ekonomicznych wynikających z tak skonstruowanych tabel oraz formułowanie uwag wniosków.

Obszary Analityczne – Schemat Analizy
Struktura analizy ekonomiczno-finansowej obejmuje:

1) charakterystyka przedsiębiorstwa- obejmuje informacje ogólne o przedsiębiorstwie, takie jak np. adres, telefony, faksy itp.. Ta analiza jest niezbędna gdy jest kierowana do odbiorców zewnętrznych.

2) czynniki wytwórcze- przedmiotem zainteresowania są podstawowe czynniki wytwórcze: majątek trwały i zatrudnienie oraz potrzeby inwestycyjne. Czynniki te określają potencjał przedsiębiorstwa, jakość jego działania, możliwość przekształceń własnościowych.

3) sprzedaż produktów- podstawowe składniki tej części powinny dotyczyć: wartości i struktury sprzedaży w ujęciu dynamicznym, wielkości i struktury sprzedaży w ujęciu ilościowym, sprzedaży wg głównych grup odbiorców, podstawowej działalności marketingowej, najważniejszych elementów otoczenia rynkowego przedsiębiorstwa. Trzy bloki analizy to: analiza wielkości liczbowych sprzedaży, wewnętrznej działalności marketingowej, zewnętrznych warunków otoczenia rynkowego.

4) koszty działalności- rozpoznawane są główne źródła ponoszonych w przedsiębiorstwie nakładów. Koszty w układzie rodzajowym pozwalają na ich grupowanie wg rodzaju czynników produkcji zużytych w danym okresie. W układzie kalkulacyjnym koszty w podziale na bezpośrednie i pośrednie grupowane są wg jednostek organizacyjnych i w podziale na rodzaje działalności.

5) wynik finansowy- jest równocześnie syntetycznym miernikiem oceny przedsiębiorstwa, efektywności jego działania, odzwierciedla poziom realizacji celów przedsiębiorstwa. Analiza na tym obszarze jest wielopłaszczyznowa i dotyczy: wyniku finansowego netto, czynników kształtujących wynik finansowy, płynność, analizy wskaźnikowej.

6) prognoza wyniku- podstawą jest analiza relacji miedzy podstawowymi wielkościami ekonomicznymi, głównie sprzedażą a kosztami, tendencji jakie w tym zakresie są obserwowane oraz przewidywane uwarunkowania funkcjonowania przedsiębiorstwa. Praktyczne prognozy zdeterminowane są przez cały szereg okoliczności związanych z rodzajem prowadzonej działalności, skalą dokonywanych zmian, otoczeniem rynkowym, horyzontem czasowym przewidywań, itp. czynnikami.

Metody Badawcze w Analizie

Analiza ekonomiczna wyróżnia dwa podejścia badawcze: indukcyjne, dedukcyjne, zaliczane do metod ogólnych. Podejście indukcyjne polega na tym, że w badaniach analitycznych przechodzi się: od zjawisk szczegółowych do ogólnych, od czynników do wyników, od przyczyn do skutków. Podejście dedukcyjne przyjmuje odwrotny kierunek badań analitycznych, w których przechodzi się: od zjawisk ogólnych do szczegółowych, od wyników do czynników, od skutków do przyczyn.
Metody analityczne dzielimy na grupy: analizy porównawczej i badania przyczynowego. Porównywana jest liczba wyrażająca stan faktyczny zjawiska oraz wielkość stanowiąca bazę odniesienia, za którą najczęściej przyjmuje się:

1. Poziomy wielkości we wcześniejszych okresach.

2. Porównywanie do wielkości zaplanowanych.

3. Porównanie przestrzenne, czyli z innymi przedsiębiorstwami, określone także jako porównania międzyzakładowe.

4. Porównywanie z zewnętrznie ustalonymi normatywami.

Porównywanie w czasie pozwala na ocenę kierunku i tempa zmiany badanej wielkości w rozpatrywanym okresie

1. Wskaźników dynamiki o stałej podstawie.

2. Wskaźników dynamiki łańcuchowej.

3. Tempa zmian.

Porównawcze Badanie Przedsiębiorstwa
Analiza międzyzakładowa polega na porównywaniu danej jednostki z innymi, odpowiednio dobranymi jednostkami gospodarczymi. Jest to porównywanie w przestrzeni. Dotyczy przedsiębiorstw wchodzących w skład jednej branży. Porównywanymi jednostkami mogą być podmioty gospodarcze (zakłady, przedsiębiorstwa), jak też jednostki w przekroju przestrzennym – gminy, województwa, kraje. Przy charakterystyce jednostek wielkościami absolutnymi musi być spełniona zasada podobieństwa badanych jednostek.
Najważniejsze problemy związane z analizą międzyzakładową to:

1. Sformułowanie listy cech opisujących jednostki.

2. Wybór cech istotnych, diagnostycznych, najlepiej charakteryzujących jednostkę z punktu widzenia badanego problemu.

3. Skonstruowanie zmiennych agregatowych, syntetycznie opisujących jednostki.

4. podział badanych jednostek na jednorodne grupy.

Wyboru cech najważniejszych można dokonać w sposób:

– obiektywny, poprzez wykorzystanie sformalizowanych procedur taksonomicznych
– subiektywny na podstawie znajomości badanego problemu i obiektu
– zestaw wskaźników (metoda quick testu) jest używany do szybkiej oceny kondycji finansowej firmy.

Są to następujące wskaźniki: zysk brutto plus amortyzacja przez ogół zobowiązań, suma bilansowa przez ogół zobowiązań, wynik brutto przez sumę bilansową, wynik brutto przez obroty, zapasy przez obroty, obroty przez sumę bilansową. Jeżeli wzrost wskaźnika jest oceniany pozytywnie z punktu widzenia problemu np. wzrost rentowności to wskaźnik określamy jako stymulantę. Wskaźnik o odwrotnej interpretacji nazywany jest destymulantą. Jeżeli nie wszystkie wskaźniki mają takie samo znaczenie rangę w przeprowadzanej ocenie, można zastosować system ważenia wskaźników. Takie wagi są stosowane w metodzie quick testu. Prostym sposobem na sprawdzanie różnoimiennych wskaźników do porównywalności jest przydzielanie punktów dla każdego wskaźnika w układzie ocenianych zakładów. Punkty są rozdzielane na jednostki zależnie od rzeczywistego poziomu wskaźnika. Dla każdej jednostki sumujemy przydzielone punkty wg wszystkich wskaźników i uzyskujemy w ten sposób zmienną syntetyczną opisującą miejsce ocenianej jednostki z punktu widzenia badanego problemu. Efektem analizy międzyzakładowej jest:

– hierarchiczna lista badanych jednostek ustalana z punktu widzenia wybranych cech je opisujących,
– podział zbioru jednostek na jednorodne grupy.

Metody Badania Przyczynowego
Badanie przyczynowe jego celem jest rozliczenie bezwzględnych odchyleń interesującego nas zjawiska (w czasie, w przestrzeni, od przyjętej normy, czy też planu) poprzez czynniki, które je spowodowały. Prostymi metodami badania przyczynowego są metody deterministyczne, w których związek między badanymi zjawiskami a czynnikami go kształtującymi można przedstawić w postaci związku funkcyjnego pozwalającego na ścisłe, bez uwzględniania wpływu składnika losowego, określenie zakresu i kierunku wpływu poszczególnych składników na zmiany zjawiska. W stochastycznych metodach badania przyczynowego obok wpływu czynników głównych brany jest także pod uwagę wpływ składnika losowego. Najbardziej znany w tym zakresie jest rachunek korelacji i regresji. Metoda podstawień łańcuchowych służy do liczbowego określania wpływu poszczególnych czynników na wielkość badanego zjawiska. Jest to możliwe tylko w tych przypadkach, gdy współzależności mają charakter związku funkcyjnego wyrażonego w formie iloczynu, ilorazu, sumy, bądź innego wyrażenia algebraicznego. Istota tej metody wyraża się w kolejnym podstawianiu poszczególnych czynników w wielkościach rzeczywistych, w miejsce wielkości przyjętej za podstawę odniesienia (bazę). Metoda logarytmiczna uzyskuje się w niej te same wielkości wpływu czynników na zjawisko, niezależnie od kolejności podstawienia czynników.

Praktyczne wykorzystanie rachunku korelacji i regresji
W analizie korelacji najczęściej wykorzystywany jest współczynnik korelacji liniowej mierzący stopień ścisłości związku między dwiema zmiennymi, mówiącymi o kierunku korelacji i jej rozmiarze (natężeniu).
Wykorzystanie korelacji wiąże się z następującymi problemami:

– określenie celu i zakresu badań
– zebranie informacji liczbowych opisujących badane zjawisko oraz potencjalne czynniki je kształtujące.
– liczenie współczynników korelacyjnych
– interpretacja współczynników (współczynnik może przyjmować wartości z przedziału (-1, +1)

Współczynniki korelacji jakościowej badają związki miedzy cechą ilościową i jakościową. Współzależności można rozpatrywać w ramach cech, które przyjmują tylko dwa stany- występują oznaczamy cyfrą 1, nie występują 0.

Analiza regresji – buduje się w niej równanie regresji, które jest ilościowym wyrazem zależności między badanym zjawiskiem a czynnikami (zmiennymi) określającymi to zjawisko. Najważniejszymi miarami wpływu na analizowane zjawisko są współczynniki regresji oraz współczynniki determinacji (WD). Współczynniki regresji wyrażają, o ile przeciętnie zmieni się zmienna badana y, jeżeli zmienna x wzrośnie o jednostkę, przy założeniu, że pozostałe zmienne x są niezmienne. WD służy jako miara dokładności dopasowania równania regresji do materiału zebranego w trakcie obserwacji.

Bilans płatniczy kraju to syntetyczne zestawienie wszystkich płatności dokonywanych między rezydentami krajowymi a zagranicą, dotyczącym określonego okresu (zazwyczaj jednego roku kalendarzowego). Sporządza się go głównie w celu zapewnienia administracji gospodarczej informacji o stanie stosunków finansowych państwa z zagranicą. Jest pomocny w określaniu kierunków polityki gospodarczej państwa, zwłaszcza monetarnej, fiskalnej, handlowej i na kurs walutowy. Bilans handlowy jest zestawieniem sporządzanym według ogólnych zasad księgowości. Transakcje międzynarodowe są w nim sklasyfikowane jako: kredytowe (ma) i zapisywane ze znakiem dodatnim oraz debetowe (winien) i zapisywane ze znakiem ujemnym. Transakcje kredytowe to transakcje, które powodują otrzymanie płatności od podmiotów zagranicznych. Są nimi: eksport towarów i usług, napływ kapitału zagranicznego i darowizny otrzymywane od obcokrajowców – a więc te wszystkie transakcje które powodują wpłatę ze strony obcokrajowców. Transakcje debetowe zaś to takie transakcje, które wymagają płatności na rzecz podmiotów zagranicznych ze strony danego kraju. Są nimi: import towarów i usług, darowizny na rzecz obcokrajowców i wywóz kapitału za granicę – a więc te wszystkie transakcje które związane są z wypłatami na rzecz obcokrajowców. Ogół transakcji bilansu płatniczego dzieli się na dwie podstawowe części: rachunek bieżący i rachunek kapitałowy.

Rachunek bieżący (current account) obejmuje transakcje towarowe, usługowe, dochody z pracy i kapitału oraz transfery nieodpłatne. Zapisywana jest na nim pełna wartość towarów i usług eksportowanych bądź importowanych. Księguje się na nim również odsetki oraz dywidendy, a więc dochody związane z obrotem kapitałowym.

Rachunek kapitałowy (capital account) obejmuje zagraniczne transakcje finansowe krótkoterminowe i długoterminowe. Odzwierciedla on zmiany stanu – a nie całość transakcji. Odnotowuje się w nim wzrost lub spadek różnego rodzaju należności i zobowiązań zagranicznych, przyrost lub ubytek majątku rzeczowego za granicą lub zagranicznego w kraju oraz zmiany zapasu złota monetarnego i zasobów specjalnych praw ciągnienia (SDR).
Osobną częścią rachunku kapitałowego są rezerwy walutowe.

Równowaga bilansu płatniczego
Bilans handlowy – z rachunkowego punktu widzenia – jest zawsze zrównoważony. obie jego części są ściśle ze sobą powiązane. Saldo obrotów bieżących powinno być równe saldu obrotów kapitałowych skorygowanych o zmianę stanu rezerw. Oznacza to, że obroty kapitałowe wyjaśniają nam, z jakich źródeł został sfinansowany deficyt lub na co została zużyta nadwyżka rachunku bieżącego. W przypadku gdy obroty kapitałowe nie równoważą deficytu lub nadwyżki obrotów bieżących, to funkcję tą przejmują rezerwy płatnicze. Nie zrównoważony przez obroty kapitałowe deficyt obrotów bieżących powoduje odpowiednie ich zmniejszenie. Natomiast nadwyżka obrotów bieżących, w sytuacji nie skompensowania ich eksportem kapitału, powoduje wzrost rezerw płatniczych. W przypadku znacznego spadku rezerw płatniczych szybko zwiększa się zagraniczne zadłużenie długoterminowe. Powiększa ono ryzyko kredytowe danego państwa, co przejawia się w przypadku prób pozyskiwania nowych kredytów domaganiem się wyższego opodatkowania oraz dodatkowych gwarancji.
Przy nadwyżce całkowitych zobowiązań nad należnościami na rachunku bieżącym i kapitałowym mamy do czynienia z deficytem płatniczym. Jego wielkość może zostać zmierzona albo przez nadwyżkę zobowiązań nad należnościami na rachunku bieżącym i kapitałowym, albo przez zmianę stanu rezerw. Bilans płatniczy kraju jest korzystny wówczas, gdy należności przewyższają zobowiązania na rynku bieżącym i kapitałowym oraz powodują wzrost rezerw dewizowych. W praktyce ocenę równowagi płatniczej kraju przeprowadza się w oparciu o przyjętą przez MFW klasyfikację oraz podział wszystkich operacji i transakcji zagranicznych kraju na operacje autonomiczne (handlowe) i wyrównawcze. Transakcjami autonomicznymi są wszystkie transakcje podejmowane na rynku bieżącym oraz na kapitałowym. Są one podejmowane wyłącznie z chęci osiągnięcia zysku (z wyjątkiem transferów jednostronnych) niezależnie od sytuacji w bilansie płatniczym.
Transakcjami wyrównawczymi (kompensacyjnymi) są zmiany stanu oficjalnych rezerw państwowych i te pożyczki zagraniczne, które są zaciągane w celu poprawy równowagi płatniczej. Bilans płatniczy państwa może znaleźć się w równowadze rzeczywistej lub pozornej. Pierwsza z nich ma miejsce wówczas, gdy należności i zobowiązania handlowe są podejmowane beż ograniczeń i nie towarzyszą im utrzymująca się przez dłuższy czas nadwyżka ani deficyt należności i zobowiązań. Druga ma zaś miejsce gdy równowaga transakcji autonomicznych jest osiągana wskutek restrykcyjnej polityki dewizowej lub handlowej.

Międzynarodowe stosunki walutowe i finansowe obejmują sobą szeroki zakres problemów. Spośród nich na plan pierwszy wysuwają się : międzynarodowe systemy walutowe, rozliczenia obrotów z zagranicą, bilans płatniczy oraz polityka kursów walutowych. Międzynarodowy system walutowy jest wynikiem zarówno ukształtowanych zwyczajów i naturalnych mechanizmów ekonomicznych jak i regulacji międzynarodowych. Historia gospodarcza pozwala na wyróżnienie kilku ich rodzajów. Przyjmując takie kryteria klasyfikacyjne jak: rodzaj waluty odgrywającej rolę pieniądza światowego oraz rodzaj polityki kursowej obowiązującej w danym systemie, to możliwym staje się wyróżnienie trzech głównych rodzajów międzynarodowych systemów walutowych: systemu waluty złotej, systemu dewizowo-złotego oraz systemu wielowalutowego.

Rozliczenia obrotów z zagranicą, będąc częścią międzynarodowych stosunków finansowych, polegają na regulowaniu, powstałych między podmiotami znajdującymi się w różnych krajach, należności i zobowiązań pieniężnych z tytułu obrotu handlowego, usługowego, kapitałowego i świadczeń jednostronnych (nieodpłatnych). Stanowią o nich zarówno same mechanizmy rozliczeń jak i instytucjonalne i ekonomiczne warunki ich realizacji. Dokonują się one w dwojaki sposób, bez udziału pieniądza i wówczas przybierają formę kompensat towarowych lub z wykorzystaniem pieniądza gotówkowego przekazywanego sprzedającemu przez kupującego. Funkcjonowanie we współczesnej gospodarce światowej różnych form rozliczeń obrotów handlowych, wobec ich wielu wad i niedoskonałości, wymusiło tworzenie przez poszczególne kraje będące uczestnikami handlu międzynarodowego ram instytucjonalnych, które ułatwiłyby pojedynczym podmiotom gospodarczym korzystne rozliczenie się. Dotyczą one zarówno rozliczeń transakcji kompensacyjnych jak i transakcji za pośrednictwem pieniądza. Pomocnym w rozliczeniach kompensacyjnych są dwustronne i wielostronne umowy o międzynarodowym obrocie finansowym. Dają się one podzielić na umowy rozrachunkowe oraz umowy płatnicze. Umowy rozrachunkowe i umowy płatnicze będące podstawą rozliczeń transakcji kompensacyjnych, traktowane są przez większość krajów jako przejściowe i jako zło konieczne. Formą pożądaną są natomiast rozliczenia z udziałem pieniądza. Ich funkcjonowanie jest jednak uwarunkowane ramami instytucjonalnymi i ekonomicznymi, a zwłaszcza istnieniem walut międzynarodowych i ich wymienialności oraz rynku walutowego. Kolejnym ważnym problemem wiążącym się z finansami międzynarodowymi jest bilans płatniczy kraju. Stanowi go syntetyczne zestawienie wszystkich płatności – według ogólnych zasad księgowości – dokonywanych między rezydentami krajowymi a zagranicą, dotyczącym określonego okresu (zazwyczaj jednego roku kalendarzowego). Sporządza się go głównie w celu zapewnienia administracji gospodarczej informacji o stanie stosunków finansowych państwa z zagranicą. Jest pomocny w określaniu kierunków polityki gospodarczej państwa, zwłaszcza monetarnej, fiskalnej, handlowej i na kurs walutowy. Bilans handlowy klasyfikuje transakcje międzynarodowe jako: kredytowe (ma) i zapisywane ze znakiem dodatnim oraz debetowe (winien) i zapisywane ze znakiem ujemnym. Ogół transakcji bilansu płatniczego dzieli się na dwie podstawowe części: rachunek bieżący i rachunek kapitałowy. Osobną częścią rachunku kapitałowego są rezerwy walutowe.

Bilans handlowy – z rachunkowego punktu widzenia – jest zawsze zrównoważony. obie jego części są ściśle ze sobą powiązane. Saldo obrotów bieżących powinno być równe saldu obrotów kapitałowych skorygowanych o zmianę stanu rezerw. Oznacza to, że obroty kapitałowe wyjaśniają nam, z jakich źródeł został sfinansowany deficyt lub na co została zużyta nadwyżka rachunku bieżącego. W praktyce ocenę równowagi płatniczej kraju przeprowadza się w oparciu o przyjętą przez MFW klasyfikację oraz podział wszystkich operacji i transakcji zagranicznych kraju na operacje autonomiczne (handlowe) i wyrównawcze.

Rozliczenia międzynarodowe dokonuje się w dwojaki sposób: – bez udziału pieniądza i wówczas przybierają formę kompensat towarowych lub z wykorzystaniem pieniądza gotówkowego przekazywanego sprzedającemu przez kupującego. Kompensata towarowa może być realizowane jako całościowa lub częściowa. Kompensata całościowa polega na tym, że dwa podmioty gospodarcze dokonują u siebie wzajemnie zakupów na taką samą kwotę. Ta forma rozliczenia może przybrać dwie formy. Jedną jest handel wymienny (tzw. barter), drugą zaś transakcje równoległe. Barter polega na zawieraniu transakcji kupna-sprzedaży bez udziału pieniądza we wzajemnych rozliczeniach, czyli do prostej wymiany: towar za towar, usługa za usługę lub usługa za towar. Dokonywana jest ona głównie między kontrahentami, z których przynajmniej jeden nie dysponuje zasobami pieniądza na zapłacenie za import, oferując jednak w zamian dostarczenie drugiemu kontrahentowi towarów przez niego pożądanych lub też takich, które będzie mógł on bez trudu zbyć na rynku krajowym albo zagranicznym. Transakcje równoległe polegają zaś na ustanowieniu dwóch oddzielnych kontraktów: kontraktu kupna i kontraktu sprzedaży. W odniesieniu do każdego z nich następuje ustalenie ceny i innych warunków realizacji dostawy. Również oddzielnie odbywa się rozliczenie obu transakcji. Ich cechą charakterystyczną jest to, że ich zawarcie jest wzajemnie uwarunkowane i że są one równej wartości.

Kompensata towarowa może być również realizowana jako kompensata częściowa. Jej istotą jest nierówno wartość transakcji kupna i sprzedaży. Rozliczenia w tym przypadku polegają na pełnym lub tylko częściowym wykorzystaniu pieniądza jako środka rozliczenia. Stąd też istnieje wiele rodzajów kompensat częściowych. Najogólniej podzielić je można na kompensaty dwustronne i kompensaty wielostronne. W grupie kompensat dwustronnych najczęściej wykorzystywanymi są: transakcje wzajemne (counterpurchase agreements), które są zawierane zwykle z inicjatywy kontrahenta z kraju cierpiącego na niedostatek środków płatniczych i który uzależnia zawarcie kontraktu importowego od wyrażenia przez partnera zgody na przynajmniej częściowe rozliczenie transakcji oferowanymi przez niego towarami kontrdostawy (buy-back agreements), których istotą jest sprzedaż kompletnego obiektu lub nawet całej fabryki (” pod klucz”) w zamian za dostawy wyrobów wytworzonych w zakupionym obiekcie warunki kontraktu (offset agreements) stawiane przez kupującego i uzależniającego jego podpisanie od wymogu zakupu w jego kraju, wskazanych przez niego towarów (surowców, materiałów, wyrobów kooperacyjnych) potrzebnych do realizacji zamówienia. Obok kompensat dwustronnych funkcjonują również w rozliczeniach międzynarodowych kolei kompensaty wielostronne (tzw. switch-trading). Ich istota sprowadza się do tego, że partner z kraju rozwiniętego gospodarczo dostarcza zwykle dobra inwestycyjne o wysokim poziomie technologicznym do kraju o państwowym monopolu handlu zagranicznego, który ze swej strony wywozi technologicznie mniej zaawansowane wyroby o takiej samej wartości do kraju rozwijającego się. Z kolei kontrahent z kraju o państwowym monopolu handlu zagranicznego dokonuje sprzedaży swoich należności uzyskanych w kraju rozwijającym się partnerowi z kraju rozwiniętego, uwalniając się w ten sposób od zobowiązań wynikających ze wzajemnych rozliczeń. Rozliczenia w formie wielostronnych transakcji kompensacyjnych są zwykle stosowane w sytuacji braku rozliczeń w warunkach wymienialnych między krajem o państwowym monopolu handlu zagranicznego a krajem rozwijającym się. Transakcje kompensacyjne ujawniają zarówno zalety jak i wady. Zaletą transakcji kompensacyjnych są korzyści, jakie uzyskują importerzy z krajów odczuwających trudności płatnicze i deficyt walut wymienialnych z ich zawierania, sprowadzające się do:
możliwości zawarcia kontraktu importowego w takich warunkach umożliwienia importerowi pierwotnemu (kupującemu w pierwszej części transakcji) przybranie w konsekwencji także roli eksportera, sprzedającego za granicę towary, które w innym przypadku nigdy nie zostałyby wyeksportowane.

Wadą transakcji kompensacyjnych jest jednak to, że koszt ich jest wyższy od efektów które one przynoszą. Ujawnia się to zwłaszcza w odniesieniu do eksportera pierwotnego – to jest tego który sprzedaje w pierwszej części transakcji. Zmuszony jest on bowiem do przyjęcia jako zapłaty towarów – które bardzo często są mu samemu nie potrzebne. W tej sytuacji dolicza on do żądanej przez siebie ceny na sprzedawane towary także koszty, jakie będzie musiał ponieść w celu ich odsprzedaży.
Korzystniejszą formą rozliczeń od transakcji kompensacyjnych są rozliczenia za pośrednictwem pieniądza. Likwidują one w mniejszym lub większym stopniu wady transakcji kompensacyjnych. Transakcje za pośrednictwem pieniądza polegają na przekazywaniu partnerowi zagranicznemu należności za pośrednictwem walut transakcyjnych, którymi mogą być waluty kraju eksportera, kraju importera, kraju trzeciego lub tzw. pieniądz międzynarodowy – stosowany przez międzynarodowe organizacje finansowe. należności te mogą być przekazywane w formie: pieniądza gotówkowego, co jest uznawane za najmniej korzystną formę rozliczeń pieniężnych, ponieważ pieniądz musi być fizycznie przewieziony z kraju do kraju, co jest związane z kosztami i ryzykiem przewozu oraz administracyjnymi barierami przewożenia przez granicę większych sum gotówki; pieniądza bankowego, co jest współcześnie najczęściej stosowaną i najkorzystniejszą formą rozliczeń z tytułu wymiany gospodarczej z zagranicą, mimo faktu pobierania za usługę bankową określonej opłaty. Wynika to z faktu zarówno wyeliminowania fizycznej potrzeby przewożenia środków płatniczych, a także ze względu na to, że różnica między kupnem a sprzedażą dewiz (to jest pieniądza przekazywanego za pośrednictwem banków) jest 2-3 krotnie mniejsza niż w przypadku kupna i sprzedaży przez banki waluty zagranicznej.

Warunki instytucjonalne i ekonomiczne rozliczeń obrotów z zagranicą
Funkcjonowanie we współczesnej gospodarce światowej różnych form rozliczeń obrotów handlowych, wobec ich wielu wad i niedoskonałości, wymusiło tworzenie przez poszczególne kraje będące uczestnikami handlu międzynarodowego ram instytucjonalnych, które ułatwiłyby pojedynczym podmiotom gospodarczym korzystne rozliczenie się. Dotyczą one zarówno rozliczeń transakcji kompensacyjnych jak i transakcji za pośrednictwem pieniądza.

Rozliczenia w warunkach transakcji kompensacyjnych
Pomocnym w rozliczeniach kompensacyjnych są dwustronne i wielostronne umowy o międzynarodowym obrocie finansowym. Dają się one podzielić na umowy rozrachunkowe oraz umowy płatnicze.
Umowy rozrachunkowe – nazywane także często cleringowymi są to umowy nie dopuszczające transferu walut wymienialnych pomiędzy krajami. Ich istota sprowadza się do przestrzegania dwóch zasad: pierwszej: dwa kraje umawiają się, że wszystkie ich wzajemne należności finansowe będą wpłacane w każdym z tych krajów na specjalne rachunki przez importerów lub inne osoby fizyczne mające zobowiązania wobec osób fizycznych i prawnych drugiego kraju drugiej: w momencie płatności wierzyciele (np. eksporterzy) zgłaszają się do instytucji prowadzących rachunki specjalne w ich krajach i otrzymują oni należności ze środków pochodzących z wpłat dokonywanych przez dłużników w tych samych krajach. Funkcjonowanie rozliczeń cleringowych związane jest z koniecznością zawierania umów handlowych szczegółowo regulujących warunki wymiany gospodarczej między uczestnikami rozliczeń. Zwłaszcza ważny jest precyzyjnie ustalony limit wzajemnych płatności w danym okresie, gdyż pozwala on na sprawne funkcjonowanie tego typu rozliczeń. Umowy te zawierają często także uzależnienie zgody jednego kraju na eksport danego towaru od importu z drugiego kraju większych ilości innego towaru.

Formą umowy rozrachunkowej jest wielostronna kompensata dodatnich i ujemnych sald umów handlowych (tzw. switch-trading), której istotą jest rozszerzanie obszaru obowiązywania umowy rozrachunkowej na większą liczbę krajów w nadziei, iż ułatwi to wzajemną kompensatę sald. Odwołanie się do tej formy połączone jest z koniecznością zawierania dodatkowych umów miedzy zainteresowanymi stronami operacji, które określają wartość towarów podlegających kompensacie, ich ceny i rodzaje według szczegółowej specyfikacji. W rozliczeniach kompensacyjnych ważną rolę pełnią również umowy płatnicze. Są nimi uzgodnienia dotyczące maksymalnej kwoty walut wymienialnych, jaką strony zobowiązują się przekazać wzajemnie za import. By dawała ona pełną gwarancję wyrównywania dwustronnego bilansu płatniczego jej integralną częścią musi być postanowienie o “kredycie technicznym”, dopuszczające możliwość wystąpienia przejściowej nierównowagi w okresie trwania umowy, a wyrównywaną w razie niemożliwości do zrównoważenia przed końcem okresu umowy- dodatkowym transferem walut wymienialnych, dewiz i złota. Kompensata ta ma charakter automatycznej, to znaczy jest dokonywana beż konieczności zawierania dodatkowych umów międzynarodowych.

Międzynarodowe stosunki walutowe i finansowe obejmują sobą szeroki zakres problemów, spośród których na plan pierwszy wysuwają się : międzynarodowe systemy walutowe, rozliczenia obrotów z zagranicą, bilans płatniczy oraz polityka kursów walutowych.

Międzynarodowy system walutowy – kumulujący w sobie zasady rządzące międzynarodową współpracą gospodarczą – jest wynikiem zarówno ukształtowanych zwyczajów i naturalnych mechanizmów ekonomicznych jak i regulacji międzynarodowych. Jak dowodzi historia gospodarcza możliwym staje się wyróżnienie kilku ich rodzajów. Jeśli przyjąć takie kryteria klasyfikacyjne jak: rodzaj waluty odgrywającej rolę pieniądza światowego oraz rodzaj polityki kursowej obowiązującej w danym systemie, to możliwym staje się wyróżnienie trzech głównych rodzajów międzynarodowych systemów walutowych: systemu waluty złotej, systemu dewizowo-złotego oraz systemu wielowalutowego.

System waluty złotej
System waluty złotej był pierwszym światowym systemem walutowym. Funkcjonował on w latach 1880-1914. Charakteryzowała go w poszczególnych krajach będących jego uczestnikami: swoboda cyrkulacji złota w postaci monet i kruszcu (obok wymienianych na złoto banknotów), obowiązek banku centralnego kupna i sprzedaży złota po stałej cenie w walucie krajowej (tzw. parytecie). W stosunkach z zagranicą: odgrywanie przez złoto roli jedynej waluty rezerwowej (pieniądza światowego), chociaż walutą światową (kluczową) był funt szterling, swobodę wywozu i przywozu złota i banknotów, stałość kursów walutowych wynikających z porównania parytetów złota w walucie krajowej i zagranicznej (tzw. kursów parytetowych). System waluty złotej uległ przeobrażeniom w czasie I wojny światowej, kiedy to większość krajów świata – z wyjątkiem Stanów Zjednoczonych – zrezygnowała z wymienialności swoich walut na złoto. Konsekwencją tego stało się powstanie dwóch systemów stanowiących modyfikację systemu waluty złotej, a mianowicie: system sztabowo-złoty i system dewizowo-złoty. Między sobą różniły się one pieniądzem odgrywającym rolę waluty rezerwowej i sposobem wymienialności pieniądza na złoto. System sztabowo-złoty przyjęty został przez Anglię, Belgię, Czechosłowację, Francję i Włochy. Waluty tych krajów nosiły nazwę sztabowo-złotych, co oznaczało, że pieniądz krajowy był bezpośrednio wymienialny na złoto, ale powyżej określonej sumy stanowiącej równowartość sztaby złota. Wiązało się to z faktem, iż złoto odgrywało rolę waluty rezerwowej. Natomiast system dewizowo-złoty przyjęty został przez pozostałe kraje. Ich waluty zostały określone jako dewizowo-złote, a rolę walut rezerwowych grały waluty sztabowo-złote. Rozwiązanie to oznaczało pośrednią wymienialność walut dewizowo-złotych na złoto. Przy takim rozwiązaniu pieniądz krajowy nie był wymieniany przez banki centralne na złoto, lecz jedynie na waluty sztabowo-złote lub USD. Odstąpiono w związku z tym od ustalania parytetów kursów walutowych, na rzecz wyznaczania przez banki centralne tzw. kursów centralnych do walut sztabowo-złotych (najczęściej funta szterlinga) lub USD. Rola kursu centralnego sprowadzała się zaś do utrzymywania przez bank centralny stałego kursu swojej waluty do waluty, w stosunku do której był ustalany kurs centralny. Stałość tego kursu polegała na odchylaniu się kursów rynkowych od kursu centralnego w wąskich granicach, nazywanych złotymi punktami dewiz, leżącymi poza punktami złota ze względu na konieczność dokonywania dodatkowych wymian walut w porównaniu z klasycznym systemem waluty złotej. System sztabowo-złoty i dewizowo-złoty były pewnymi próbami powrotu złota do roli pieniądza światowego. Nie trwały one jednak długo. Ich największe nasilenie przypadło na lata 1925-1931. Zakończyły się więc one w praktyce wraz z trudnościami płatniczymi ujawnionymi wraz z wielkim kryzysem.

System walutowy z Breton Woods
Po załamaniu systemów sztabowo-złotego i dewizowo-złotego, które to trwało w praktyce do końca II wojny światowej, podjęte zostały prace nad stworzeniem nowego międzynarodowego systemu walutowego. Próby rozwiązania tego problemu podjęte zostały jeszcze w czasie trwania II wojny światowej. Zmierzały one do zbudowania takiego systemu który miałby zalety systemu waluty złotej – to jest aby dopuszczał on wymienialność walut i stabilny kurs walutowy), a jednocześnie był pozbawiony jego wady, to jest niezależności podaży złota od popytu na ten pieniądz światowy, wynikającego z transakcji wyrównawczych w świecie. Koncepcje tego rozwiązania doszukiwać trzeba się w propozycjach tzw. Planu White’a, opartego na idei systemu dewizowo-złotego, w którym rolę pieniądza światowego odgrywałby obok złota także wymienialne na złoto waluty międzynarodowe oraz kształtowania równowagi płatniczej nie za pomocą ograniczania wymienialności walut i nie przez zdanie się na działanie wyłącznie mechanizmów rynkowych, lecz przez prowadzenie odpowiedniej polityki gospodarczej. Została ona przyjęta na konferencji 44 krajów (w tym Polski) w Breton Woods (1-22.07.1944r.) w USA. System ten stał się pierwszym międzynarodowym systemem walutowym utworzonym umownie przez uczestników konferencji. Objął on: ustanowienie zasad płatności międzynarodowych; utworzenie Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW); utworzenie Międzynarodowego Banku Odbudowy i Rozwoju (Banku światowego). System z Brettn Woods opierał się na dwóch zasadach. Pierwszą zasadę stanowiła wymienialność walut rozumiana jako: wymienialność gwarantowaną przez bank centralny emitujący daną walutę; wymienialność rynkową, tzn. zakładającą całkowitą swobodę obrotu pieniężnego w skali międzynarodowej. Przez wymienialność gwarantowaną należy rozumieć gwarancję odkupienia przez władze monetarne od innych banków centralnych własnej waluty za złoto, jeśli nie została ona zakupiona w celu dokonania płatności związanej z transakcjami bieżącymi. Z kolei wymienialność rynkowa oznacza zobowiązanie władz monetarnych do niestosowania ograniczeń w zakresie płatności bieżących bilansu płatniczego. Takie kryteria wymienialności do końca lat pięćdziesiątych spełniał tylko USD.

Handel zagraniczny przynosi wielorakie korzyści dla rozwoju gospodarki każdego kraju który go realizuje. Ich wielkość i dynamika zależy jednak w dużym stopniu od kształtowania się cen towarów przez nie eksportowanych i importowanych. Narzędziem które umożliwia syntetyczną ocenę tych zmian jest wskaźnik terms of trade, oznaczający w dosłownym znaczeniu warunki wymiany. W ekonomii przez to pojęcie najczęściej rozumie się relacje zmiany cen dóbr eksportowanych do zmiany cen dóbr importowanych przez poszczególne kraje. Mówimy wówczas o tzw. cenowym (nominalnym) terms of trade.

Terms of trade ma na celu określenie, jak w miarę upływu czasu zmienia się siła nabywcza jednej grupy towarowej w stosunku do innej grupy towarowej. Konkretyzując zaś chodzi o zmianę siły nabywczej towarów eksportowanych w stosunku do importowanych przez poszczególne kraje, lub grupy krajów. Ewolucja cenowego terms of trade danego kraju lub grupy krajów daje wskazówkę co do zmian korzyści krajów prowadzących wymianę. Poprawia się ono, jeśli ceny dóbr eksportowanych w danym okresie (zazwyczaj rocznym) rosną szybciej niż ceny dóbr importowanych przez ten kraj. Oznacza to, że zwiększa się siła nabywcza danego kraju, bowiem za taką samą ilość dóbr A można kupić więcej dóbr B lub też mniej za nie zapłacić. Poprawa tego wskaźnika nie mówi nic jednak o bezwzględnym kierunku ruchu cen. Następuje ona bowiem zarówno wtedy gdy mamy do czynienia z względnym wzrostem cen eksportowanych w stosunku do zmian cen płaconych w imporcie, jak i wtedy gdy bezwzględny poziom cen eksportowanych obniża się pod warunkiem, że ceny płacone w imporcie obniżają się szybciej. Wskaźnik cenowego terms of trade jest wskaźnikiem najczęściej wykorzystywanym dla określenia korzyści z wymiany międzynarodowej. Wynika to z względnej jego prostoty w stosunku do innych rodzajów tego wskaźnika.

Cenowe terms of trade nie pokazuje jednak w pełnym wymiarze korzyści jakie uzyskuje się w wymianie międzynarodowej. Wynika to z faktu, iż o nich decydują nie tylko relacje cen, ale również relacje kosztów, co jednocześnie oznacza, że miarą korzyści jest zmiana – to jest wzrost zysku (rozumianego jako różnica między ceną a kosztami), nawet wówczas gdy cena danego dobra będzie rosła w eksporcie wolniej od niż dobra importowanego. Niekiedy by ocenić rzeczywiste zmiany korzyści z wymiany międzynarodowej, odwołuje się do wskaźnika realnego terms of trade, przez które rozumie się zmiany ilości towarów (przy nie zmienionej ich strukturze), jakie musi eksportować kraj, aby mógł on importować określone ilości danego zestawu towarów.

Kształtowanie się wskaźnika terms of trade danego kraju zależne jest tylko w ograniczonej mierze od czynników na które kraj ten może mieć wpływ bezpośredni. Dany kraj w praktyce nie ma żadnego wpływu są zmiany cen światowych, które są wypadkową działania wielu czynników o charakterze strukturalnym, instytucjonalnym i koniunkturalnym, działających zarówno po stronie podaży, jak i popytu. Ich działanie jest nieco inne w odniesieniu do poszczególnych grup towarowych. Decyduje o tym rodzaj towaru biorącego udział w wymianie międzynarodowej. Towary masowe (wystandaryzowane) charakteryzujące się dużą identycznością walorów użytkowych, łatwą i jednoznaczną klasyfikacją oraz zastępowalnością co powoduje że w przypadku chęci producenta do podniesienia na nie ceny, wówczas kupujący może stosunkowo łatwo znaleźć innego dostawcę. Takimi towarami są przede wszystkim surowce oraz znaczna część artykułów rolnych. Inaczej ma się sprawa w przypadku towarów zindywidualizowanych, które charakteryzują się walorami użytkowymi określonymi przez potrzeby indywidualnych odbiorców oraz poszczególnych segmentów rynku, często jednak trudnymi do ustalenia i zwykle produkowanymi w krótkich seriach, co powoduje iż uzależnienie odbiorcy od producenta (dostawcy) jest duże, ze względu na ograniczone możliwości sprostania specyficznym potrzebom w krótkim czasie. Tą grupę towarów stanowią przede wszystkim wyroby przemysłowe.

Przyczyn sprawiających, że ceny dóbr wystandaryzowanych kształtują się inaczej niż ceny dóbr zindywidualizowanych, upatrywać trzeba w odmiennym kształtowaniu się ich popytu i podaży. Jest to w dużej mierze wynikiem różnego poziomu elastyczności ich popytu. Zmiany popytu i podaży inaczej oddziaływują na krótkookresowe, a inaczej na długookresowe zmiany cen określonych dóbr. W krótkim okresie większą stabilnością charakteryzują się ceny artykułów przemysłowych, o czym decydują przede wszystkim takie czynniki jak: mniejsza zależność produkcji od warunków naturalnych, większa możliwość zmiany skali produkcji w warunkach produkcji maszynowej, zróżnicowanie asortymentu oferowanej produkcji oraz jej dostosowanie do zmieniającej się struktury popytu, relatywnie niższe koszty składowania wyrobów gotowych a także większa możliwość dostosowania poziomu zapasów do zmian popytu. Mniej stabilnymi są w tym horyzoncie czasowym, ceny artykułów rolno-spożywczych i surowców. Wynika to z faktu dużej zależności procesów produkcyjnych – o których decyduje długości cyklu produkcyjnego i stosowane technologie – od systematycznych ich dostaw. Znaczący wpływ na ich kształtowanie ma również koniunktura gospodarcza na świecie, a więc aktywność największych importerów. Poprawa koniunktury zwiększa popyt na surowce, przyczyniając się jednocześnie do zwyżki cen (jeśli nie nagromadzono w poprzednim okresie ich zapasów). Zmiany cen na surowce i artykuły rolno-spożywcze zależą również od sytuacji konfliktów zbrojnych i napięć społeczno-politycznych na świecie. Na kształtowanie się terms of trade wpływ mają również długookresowe tendencje cenowe. Do ich badania wykorzystuje się wskaźnik relacji zmian cen artykułów surowcowo-rolnych do zmian cen wyrobów przemysłowych. Jest to wskaźnik podobny do wskaźnika terms of trade, stąd też bywa on często nazywany surowcowo-rolniczym term of trade.

Długookresowe tendencje zmiany cen surowców i artykułów rolnych wyrażają się wzrostem bądź spadkiem tych cen.
Na długookresowy względny wzrost cen surowców i artykułów rolnych wpływ mają sytuacje konfliktowe na świecie – tak wojenne jak i ekonomiczne oraz przyrodnicze. I tak, na przykład na początku lat pięćdziesiątych przyczyną była wojna koreańska i groźba wybuchu na skalę światową. Natomiast w latach siedemdziesiątych była nią podniesienie cen ropy naftowej przez jej głównych eksporterów oraz susza (w 1972 r.) w wielu krajach świata. Z kolei, syntetycznie ujmując przyczynami długookresowego względnego spadku cen surowców są: niższa długookresowa dynamika popytu na surowce i artykuły rolne niż dynamika rozwoju gospodarczego, co wiąże się z niektórymi tendencjami w zakresie postępu naukowo-technicznego – a zwłaszcza ze spadkiem jednostkowego zużycia surowców i energii, wzrostem znaczenia surowców wtórnych oraz zastępowanie surowców droższych i trudniej dostępnych surowcami tańszymi i występującymi w większej obfitości wzrost podaży surowców w krajach rozwiniętych, stanowiących jeden z największych rynków zbytu (szczególnie w odniesieniu do podstawowych artykułów rolnych względnie szybszy wzrost popytu na artykuły przemysłowe, wywołany zmianami struktury popytu spowodowanymi wzrostem dochodów społeczeństwa.

Udział gospodarki narodowej każdego kraju w ogóle stosunków ekonomicznych nawiązywanych na forum międzynarodowej działalności gospodarczej przynosi jej konkretne i wymierne korzyści. Dostrzegać trzeba je przede wszystkim jako wpływ na: poprawę efektywności gospodarowania, zmianę wielkości i dynamiki dochodu narodowego oraz zmianę struktury dochodu narodowego. Znaczącą rolę w kształtowaniu się tego wpływu odgrywają ceny ujawnione w trakcie wymiany handlowej tak po stronie eksportu jak i po stronie importu oraz relacje pomiędzy tymi cenami.

Wpływ handlu zagranicznego na zwiększenie efektywności gospodarowania
Handel zagraniczny przyczynia się do poprawy efektywności gospodarowania. Wyraża się to zwiększeniem poziomu racjonalnego użytkowania posiadanego zasobu czynników produkcji w danej gospodarce narodowej, w oparciu głównie o specjalizację międzynarodową. Istotą specjalizacji międzynarodowej jest to, aby poszczególne kraje rezygnowały z wytwarzania niektórych towarów i zaspakajały swoje potrzeby w tej dziedzinie dostawami z zagranicy. Oznacza to, że dany kraj winien produkować jedynie część potrzebnych mu dóbr, lecz za to w ilościach pozwalających na pełne zaspokojenie potrzeb wewnętrznych oraz pokrycie potrzeb importowych innych państw. Urzeczywistnienie tych zamiarów jest jednak procesem długotrwałym. O jego przebiegu decydują zarówno czynniki rynkowe jak również działania interwencyjne państwa. Ich wynikiem jest ukształtowanie się takiej struktury gospodarki kraju – a zwłaszcza jej sfery wytwarzania, która tworzy przewagę tego kraju nad gospodarkami innych krajów. Wpływ specjalizacji kraju w produkcji określonych towarów na poprawę efektywności gospodarowania wyraża się w różnoraki sposób. Najbardziej znaczącym jest wpływ na: zmniejszenie przeciętnych kosztów jednostkowych dóbr wytwarzanych w kraju, transfery technologii oraz konkurencję towarów zagranicznych na rynku krajowym. Specjalizacja pozwala przede wszystkim zmniejszyć przeciętny koszt jednostkowy dóbr wytwarzanych w kraju. Przejawia się to w tym, że rezygnując z wytwarzania produktów względnie lub absolutnie tańszych, obniża się przeciętny koszt jednostkowy w całej gospodarce. Następuje to poprzez: rozszerzenie skali produkcji, pełniejsze wykorzystanie aparatu produkcyjnego gospodarki narodowej; zastosowanie zgromadzonych doświadczeń w wytwarzaniu określonych towarów; dorobku osiągniętego postępu naukowo-technicznego. Na obniżenie jednostkowych kosztów wytwarzania wpływa zwiększenie skali produkcji dzięki powiększeniu rynku zbytu ponad możliwości rynku wewnętrznego oraz rozłożeniem się kosztów stałych produkcji (np. administracji). Masowość produkcji wpływa jednocześnie na pełniejsze wykorzystanie aparatu produkcyjnego oraz gromadzenie doświadczeń w wytwarzaniu określonych towarów, a przez to podniesienie ich jakości. Współcześnie coraz większego znaczenia na obniżenie kosztów produkcji ma postęp naukowo-techniczny, którego dynamizacji sprzyja specjalizacja poszczególnych krajów w prowadzonych badaniach naukowych i pracach wdrożeniowych . Rozwiązanie takie zapewnia opłacalne spożytkowanie efektów postępu naukowo-technicznego.

Innym sposobem wpływu handlu zagranicznego na efektywność gospodarowania jest transfer technologii. Sprowadza się on przede wszystkim do importu technologii. Rozwiązanie to jest często najtańszym, a niekiedy nawet jedynym sposobem zlikwidowania luki technologicznej dzielącej dany kraj od innych. Jego zaletą jest również możliwość skrócenia czasu, który byłby potrzebny do uzyskania takich samych efektów przy wykorzystaniu rodzimego potencjału badawczego. Sprzyja ono również przyspieszeniu własnych badań naukowych w tym zakresie. Dla krajów ubogich i opóźnionych w rozwoju zakup licencji lub linii produkcyjnych opłaca się bardziej niż niż tworzenie danej dziedziny wytwarzania od podstaw lub też od gruntownego jej unowocześnienia w oparciu jedynie o rodzimą wiedzę i doświadczenia. Czynnikiem decydującym o wpływie transferów technologii na efektywność gospodarowania są obok rozmiarów tych transferów – warunki użytkowania zakupionych technologii. Znaczący jest również wpływ handlu zagranicznego na efektywność gospodarowania poprzez konkurencyjność towarów zagranicznych na rynku krajowym. Towary te, mogąc zaspokoić te same potrzeby społeczne mogą wpływać pozytywnie na koszty wytwarzania oraz jakość dóbr krajowych. Ich producenci bowiem chcąc się utrzymać na rynku, zostają zmuszeni do podnoszenia efektywności wytwarzania i dystrybucji swoich dóbr. Mieć to będzie jednak miejsce tylko wówczas, gdy będą zapewnione warunki konkurencji pomiędzy tymi dobrami.

Wpływ handlu zagranicznego na wielkość dochodu narodowego od strony podaży
W rzeczywistości współczesnego świata, każda gospodarka narodowa w większym lub mniejszym zakresie, dokonuje wymiany handlowej z zagranicą. Ukształtowane w jej wyniku wielkości eksportu (Ex) i importu (Im) wpływają na wielkość dochodu narodowego (Y = I + K + G + NX). Wielkość i kierunki tego oddziaływania są różne w zależności od wielkości eksportu netto (NX = Ex – Im). Jednym z przypadków konsekwencji tego oddziaływania, jest sytuacja w której wielkość dochodu narodowego wytworzonego w danym kraju nie będzie równa sumie dóbr przeznaczonych na inwestycję i konsumpcję (przy pominięciu dla uproszczenia rozważań wydatków rządowych). W przypadku, gdy eksport nie będzie pokrywał się z importem, to wielkość dochodu narodowego podzielonego może być mniejsza lub większa od dochodu narodowego wytworzonego. Oba te przypadki są pochodną relacji między wielkością eksportu i importu – czyli eksportu netto (NX). Relacja ta odpowiada także wielkości salda bilansu handlowego, wpływając na wielkość funduszu (nazywanego także absorpcją), który dany kraj może przeznaczyć na inwestycje i konsumpcję . Dochód narodowy podzielony będzie mniejszy od dochodu narodowego wytworzonego gdy eksport będzie większy od importu (Ex > Im). W ty przypadku zmiana wielkości funduszu przeznaczonego na inwestycje będzie możliwa przy pozostawieniu konsumpcji na niezmienionym poziomie, a możliwość zwiększenia funduszu konsumpcji z kolei tylko przy niezmienionym poziomie inwestycji. Zwiększenie wielkości jednego z tych agregatów odbywa się więc kosztem zmniejszenia wielkości drugiego. Dochód narodowy podzielony będzie natomiast większy od wielkości dochodu narodowego wytworzonego w kraju gdy import będzie większy od eksportu (Im > Ex). Układ taki jest najczęściej wynikiem korzystania przez dany kraj z kredytów zagranicznych. Sytuacja ta stwarza możliwości zwiększenia funduszu absorbcji ponad wielkość wytworzonego dochodu narodowego. Sytuacja nadwyżki importu nad eksportem ma swoje zalety, poprzez korzyści które przynosi, ale również ma i wady którą są koszty jej utrzymywania. Takie konsekwencje uwidaczniają się poprzez wpływ na dynamikę wzrostu gospodarczego. Wpływ finansowania zagranicznego na poziom absorbcji krajowej

Utrzymywanie się nadwyżki importu nad eksportem przez pewien czas pozwala na uzyskanie korzyści z tytułu zaciągnięcia i spożytkowania pożyczki zagranicznej, a więc przesunięcia poziomu absorbcji powyżej poziomu dochodu narodowego wytworzonego. Takie rozwiązanie wiąże się z pojawieniem się sprzyjających dla jego realizacji warunków zewnętrznych jak i wewnętrznych. W obszarze warunków zewnętrznych wpływ mają zwłaszcza takie czynniki jak : spadek popytu na rynku zewnętrznym, pogorszenie się terms of trade. W obszarze natomiast warunków wewnętrznych, tymi czynnikami jest : ograniczenie możliwości eksportowych, ograniczenie wzrostu popytu na import. Są to więc czynniki które wskazują na trudności ze zrównoważeniem bilansu handlowego w sytuacji nie prowadzenia polityki ograniczania inwestycji lub konsumpcji.
Utrzymywanie się nadwyżki importu nad eksportem rodzi również określone koszty. Są nimi obciążenia które trzeba ponieść za możliwość skorzystania z zagranicznego finansowania wzrostu krajowej konsumpcji i inwestycji. Rodzą one jednocześnie konieczność sprostania tym obciążeniom i wywiązania się z przyjętych zobowiązań finansowych wobec zagranicy. Sprostanie tym zobowiązaniom wymaga osiągnięcia przez dany kraj nadwyżki eksportu nad importem. W przeciwnym razie, najbardziej prawdopodobną stanie się sytuacja niemożności wywiązania się z obsługi długu i konieczności zaciągania dalszych kredytów z przeznaczeniem na spłatę zobowiązań płatniczych.

Wpływ handlu zagranicznego na wielkość dochodu narodowego od strony popytu
W warunkach istnienia wolnych mocy wytwórczych (siły roboczej i aparatu produkcyjnego), wielkość powstałego dochodu narodowego – ujmując ten problem według J.M.Keynesa – określana jest przez wielkość popytu. Ta zaś zależy w warunkach gospodarki otwartej od wielkości środków jaką społeczeństwo danego kraju gotowe jest przeznaczyć na inwestycje i konsumpcję oraz od poziomu eksportu i importu. Oznacza to, że: z jednej strony zmiany eksportu jak i importu – przyczyniają się do zmian dochodu narodowego; z drugiej zaś zmiany samego dochodu narodowego wywołują zmiany w kształtowaniu się eksportu i importu. Oddziaływania te mają jednak nie tylko inny kierunek, ale również inną siłę.

Zmiany poziomu dochodu narodowego a zmiany importu
Pomiędzy importem a dochodem narodowym istnieje szereg powiązań. Na ogół zmiany poziomu dochodu narodowego są powiązane ze zmianami importu. Wzrost poziomu dochodu narodowego z reguły wywołuje wzrost zapotrzebowania na import. Sytuacja ta jest pochodną tego, że zwiększenie produkcji wymaga najczęściej zwiększenia zużycia sprowadzanych z zagranicy surowców, części zamiennych i maszyn używanych w produkcji, a spowodowany wzrostem produkcji wzrost wynagrodzeń powoduje także potrzebę sprowadzania dóbr konsumpcyjnych z zagranicy. Wzrost importu pozostaje w różnej proporcji do powodującego go przyrostu popytu (reprezentowanego przyrostem dochodu narodowego). Relację tą nazywamy krańcową skłonnością do importu (ksim). Krańcowa skłonność do importu jest zależna od poziomu dwu innych relacji: dochodowej elastyczności importu oraz stopy importu. Jest ona bowiem iloczynem wskaźników tych relacji.

Zmiany poziomu dochodu narodowego a zmiany eksportu
Zależności między przyrostem dochodu narodowego a eksportem są wielokierunkowymi. Dają się one opisać w układzie trzech sytuacji. Pierwsza sytuacja ma miejsce gdy wzrost dochodu narodowego jest spowodowany wzrostem popytu krajowego (na przykład w wyniku zwiększenia wydatków budżetowych przez państwo). Wówczas to może nastąpić skierowanie na rynek części towarów poprzednio wywożonych poprzednio za granicę a w konsekwencji spowodować spadek eksportu. Druga sytuacja wiąże się z przyrostem produkcji globalnej w wyniku wzrostu popytu zagranicznego na dobra eksportowane przez dany kraj. Wówczas wzrostowi dochodu narodowego będzie towarzyszyło powiększenie wywozu.
Trzecią sytuację stanowi wzrost eksportu wraz ze wzrostem dochodu narodowego danego kraju wskutek zwiększenia konkurencyjności wytwarzanych przez ten kraj towarów. Ma ona miejsce najczęściej wówczas gdy, gdy proces ilościowego powiększania produktu krajowego będzie powiązany z zasadniczym polepszeniem jakości i nowoczesności wytwarzanych dóbr (na przykład w wyniku osiągnięć postępu naukowo technicznego).