Najpopularniejsze sposoby rozliczenia e-PIT

Rok 2023 przynosi ze sobą wiele zmian w prawie podatkowym. W związku z tym podatnicy mogą spodziewać się wyraźnej różnicy rozliczając e-PITy online w porównaniu do ubiegłych lat. Wynika to między innymi ze zmian wprowadzonych w ramach Polskiego Ładu. Projekt skupia się na tym, by walczyć z efektami pandemii, które dotknęły wielu Polaków w postaci finansowych strat, oraz na rozwoju infrastruktury. 

Skutkiem ubocznym epidemii jest uzmysłowienie sobie, że w wielu przypadkach fizyczna obecność nie jest niezbędna do efektywnego działania co niektórych procesów. Kiedy niewychodzenie z domu było jednym ze sposobów na zatrzymanie rozwoju epidemii, koniecznym było umożliwienie załatwienia wielu spraw wyłącznie przez internet. Praca zdalna była koniecznością, a teraz, nawet po zakończeniu pandemii, wielu pracodawców pozostało przy hybrydowym trybie nawet, gdy nie jest to już konieczne ze względów profilaktycznych.

Niejedną sprawę urzędową można także załatwić całkowicie bez opuszczania domu. W 2019 roku ministerstwo finansów udostępniło do użytku publicznego program do rozliczenia twój e-PIT, z którego mogą skorzystać podatnicy chcący uniknąć wypełniania papierowych druczków. Warto jednak zaznaczyć, że na rynku działało już od około dziesięciu lat wiele innych programów rozliczających ePITy. Jeśli szukasz najlepszego sposobu jak rozliczyć PIT przez internet, warto rozważyć plusy i minusy każdego z nich. Korzystając ze strony podatki gov pl, który oferuje usługę e urząd skarbowy, plusem jest fakt, że nie musisz wprowadzać danych zarobkowych samodzielnie gdy rozliczasz PIT 37 i 38. Dane te są już zarejestrowane na twoim koncie w usłudze e podatki. Korzystając z tej opcji, należy jednak pamiętać, że rządowy program jest jednym z młodszych spośród wszystkich dostępnych i, co za tym idzie, mniej czasu zostało poświęcone na dopracowanie jego funkcjonowania. Korzysta z niego wiele podatników i obraca duża ilością danych – tym większe ryzyko na pojawienie się niedopatrzeń czy błędów. Zautomatyzowanie procesu zamyka też możliwość wprowadzenia bieżących poprawek, jeśli jakieś byłyby konieczne, i wymaga czujności podczas wprowadzania ulg, do których jesteśmy uprawnieni – program nam o nich nie przypomina i łatwo je nieświadomie ominąć. 

Jeśli wolisz polegać na bardziej sprawdzonych metodach, by złożyć twój e-PIT – rozliczenie w którymś z działających już od wielu programów może być rozwiązaniem dla ciebie. Bezpłatne programy, takie jak PITax.pl, poświęciły już ponad 10 lat na doskonalenie swojego działania i zoptymalizowanie procesu rozliczenia tak, by był on jak najbardziej przystępny i przejrzysty dla podatnika. Przykładają też starań, by zeznanie podatkowe było jak najkorzystniejsze dla rozliczającego.

W polskiej rzeczywistości gospodarczej w ślad za procesami transformacji ustrojowej dokonano również zmiany prowadzonych rachunków narodowych. Rangę podstawowego i odpowiadającego gospodarce rynkowej pełnić zaczął system SNA. Rachunkowość społeczną realizowaną według tego systemu daje się podzielić na dwa segmenty. Pierwszy tworzą rachunki w układzie sektorów instytucjonalnych, drugi natomiast rachunki według rodzajów działalności.
Rozróżnienie między sektorami opiera się o kryterium celów ekonomicznej, funkcji jakie pełnią w procesie produkcji oraz typów zachowań charakterystycznych dla różnych podmiotów gospodarczych. Jeśli za kryterium przynależności podmiotu gospodarczego do sektora instytucjonalnego przyjąć funkcję uważaną za wiodącą dla zachowań gospodarczych podmiotu oraz cel jakiemu on służy, wyróżnia się sześć sektorów instytucjonalnych, a mianowicie: sektor przedsiębiorstw, sektor instytucji finansowych i ubezpieczeniowych, sektor rządowy i samorządowy, sektor gospodarstw domowych, sektor instytucji niezyskownych oraz zagranicę.
Analiza udziału poszczególnych sektorów instytucjonalnych w tworzeniu PKB dowodzi, że największy udział ma sektor przedsiębiorstw i sektor gospodarstw domowych. W dalszej kolejności plasuje się sektor rządowy i samorządowy oraz zagranica. Znikomy jest natomiast udział sektora finansowego i ubezpieczeń społecznych. Najmniejszy zaś sektora instytucji niezyskownych. Udziały te wraz z postępem w prowadzaniu mechanizmów rynkowych i poszerzaniem instytucji im odpowiadających ulegają zmianom.
śledząc zaś tworzenie i podział PKB zauważalna staje się rzeczywista struktura jego poszczególnych elementów . Ponieważ jest on różnicą pomiędzy wartością globalną wyrobów i usług a wartością zużycia pośredniego, punktem wyjścia analizy tworzenia PKB jest wartość globalna wyrobów i usług. Wartość globalna stanowi ona sumę wszystkich wartości (rynkowych i nierynkowych) wytworzonych w danym okresie w całej gospodarce narodowej.
Wartość globalna wyrobów i usług rynkowych obejmuje : przychody ze sprzedaży wyrobów i usług własnej produkcji; marżę handlową wynik z pozostałej sprzedaży (stanowiącej różnicę między wartością sprzedaży składników majątkowych a kosztami sprzedaży tych składników wartość globalną usług, instytucji finansowych i ubezpieczeniowych.
Natomiast wartość globalna usług nierynkowych obejmuje wartość: robót indywidualnego budownictwa wykonywanego; pozyskanie surowców budowlanych pochodzenia miejscowego; usług transportowych świadczonych przez indywidualnych rolników; skupu od ludności płodów runa leśnego oraz odpadów użytkowych.
Elementem określającym wielkość PKB oprócz wartości globalnej jest zużycie pośrednie. Kategoria ta obejmuje wartość wyrobów i usług (krajowych i z importu) zużytych w badanym okresie na cele bieżącej działalności gospodarczej. Składa się na nie: zużycie materiałów (łącznie z paliwami) i energii obcej, zużycie usług obcych, wydatków na podróże służbowe i pozostałe zużycie (np. koszty: reklamy, reprezentacyjne, czynsze, dzierżawa).
Porównanie wielkości PKB z wielkością wartości globalnej wskazuje, że stanowi on wartościowo niewiele ponad połowę jej wielkości. W procesie podziału PKB wyróżnić trzeba jego etap pierwotny, wtórny i ostateczny.
Podział pierwotny PKB obejmuje:
wynagrodzenia brutto i inne koszty pracownice tj. ubezpieczenia społeczne, świadczenia dla pracowników z funduszu socjalnego i mieszkaniowego tworzonych z odpisów w ciężar kosztów jednostek (podmiotów) gospodarki narodowej; oraz inne szacunkowo ustalone koszty (np. wypłaty z tytułu wynalazczości);
podatki związane z produkcją, to jest podatek obrotowy i rolny (podatek VAT od wartości dodanej), podatek od nieruchomości od środków transportu, pozostałe podatki łącznie z opłatami skarbowymi);
dotacje przedmiotowe i inne zwiększenia przychodów;
nadwyżkę operacyjną brutto (obliczaną przez odjęcie od PKB wynagrodzeń brutto i innych kosztów pracowniczych oraz podatków związanych z produkcją a dodanie dotacji przedmiotowych i innych zwiększeń.
W podziale ostatecznym PKB wykorzystywany jest na spożycie(prywatne i zbiorowe) wyrobów i usług oraz na akumulację.
Spożycie prywatne – to spożycie indywidualne gospodarstw domowych (ludności) opłacone z dochodów osobistych, obejmujące wydatki poniesione przez ludność na zakup wyrobów i usług, wartość spożycia naturalnego (samo zaopatrzenie) produktów rolnych pochodzących z własnej produkcji, wartość usług mieszkaniowych…itd.).
Z kolei spożycie zbiorowe – obejmuje wydatki instytucji rządowych i samorządowych na finansowanie wyrobów i usług nierynkowych, których odbiorcą jest społeczeństwo. Składa się na nie spożycie z funduszów społecznych – które stanowi wartość wyrobów i usług nierynkowych przekazywanych nieodpłatnie, finansowanych z funduszów świadczeń społecznych na rzecz ludności (wlicza się do nich wartość usług oświaty, wychowania, ochrony zdrowia, itp.) spożycie ogólnospołeczne – obejmujące spożycie wyrobów i usług nierynkowych, które nie posiadają konkretnych indywidualnych odbiorców (obejmuje one nakłady na działalność naukowo-badawczą, na administracje, wymiar sprawiedliwości, MON, bezpieczeństwo publiczne, itp.).
Akumulacja natomiast obejmuje: wartość nakładów na tworzenie majątku trwałego brutto oraz wartość przyrostu rzeczowych środków obrotowych. Nakładami na tworzenie majątku trwałego brutto – są tylko te nakłady, które zwiększają wartość majątku trwałego (bez ujmowania nakładów będących pierwszym wyposażeniem inwestycyjnym). Stanowią one sumę wartości: nakładów inwestycyjnych na środki trwałe, nakłady na remonty i modernizację, oraz przyrost stada podstawowego. Natomiast wartość przyrostu rzeczowych środków obrotowych – obejmuje wartość przyrostu zapasów materiałów produkcji nie zakończonej, wyrobów gotowych, towarów oraz rozliczeń międzynarodowych, a w rolnictwie wartość przyrostu produkcji roślinnej i zwierzęcej oraz stada podstawowego.
Różnicę między wartością PKB a jej wykorzystaniem w kraju stanowi saldo handlu zagranicznego i sumy niezbilansowane.
Saldem handlu zagranicznego jest nadwyżka EX nad IM lub IM nad EX w zakresie wymiany towarów i usług z zagranicą (w warunkach franco granica polska).
Pozycja zaś sum niezbilansowanych wynika z niedokładności danych sprawozdawczych i szacunków, a także z rozbieżności w stosowanych jednostkach kwalifikacyjnych przyjętego zakresu definicji poszczególnych kategorii. Wielkość tej pozycji oscyluje w granicach 1% PKB.

Określenie efektywności funkcjonowania gospodarki narodowej wymaga odwołania się do analizy rachunków narodowych, przez który rozumie się system pomiaru wielkości dóbr i usług wytworzonych w danym kraju w danym czasie. Istotą jego jest dostarczenie logicznego i wewnętrznie spójnego zestawu definicji i mierników wytworzonej w danym kraju produkcji i usług, dzięki którym można byłoby ocenić stan całej gospodarki.
Bazą metodologiczną analizy rachunków narodowych jest cały szereg wzajemnie powiązanych kategorii ekonomicznych, takich jak: produkt narodowy brutto (PNB); produkt krajowy brutto (PKB); produkt narodowy netto (PNN); dochód narodowy; oraz wskaźnik dobrobytu ekonomicznego.
W przeszłości w okresie gospodarki planowej rachunki narodowe prowadzone były według metodologii MPS (Material Product System). Obecnie podstawą systemu rachunkowości społecznej jest filozofia SNA (System of National Accounts).
Podstawowymi miernikami rachunkowości społecznej są: produkt krajowy brutto (PKB); produkt narodowy brutto (PNB); produkt narodowy netto (PNN); dochód narodowy (DN) oraz wskaźnik dobrobytu ekonomicznego (DEN).
Zrozumienie istoty rachunku narodowego ściśle związana jest z funkcjonalną stroną systemu gospodarki narodowej – zwłaszcza zaś uwzględnienia w niej – oprócz gospodarstw domowych, przedsiębiorstw oraz jednostek organizacyjnych aparatu państwa, także związków z otoczeniem zewnętrznym, tj. z zagranicą. Za podstawę ujawnienia istoty rachunku narodowego w tej sytuacji przyjąć można model ruchu okrężnego reprodukcji społecznej otwartej gospodarki rynkowej, to jest model składający się z takich elementów, jak: przedsiębiorstwa – państwo – gospodarstwa domowe – zagranica.
Ważną kwestią – z punktu widzenia zrozumienia istoty rachunków narodowych – jest ich egzemplifikacja w polskiej gospodarce. Pomocnym w tym względzie jest podejście obrazujące
wartość globalną wyrobów i usług rynkowych, zużycie pośrednie, produkt krajowy brutto (PKB) i jego podział na spożycie (prywatne i zbiorowe) wyrobów i usług oraz na akumulację. 

Funkcjonowanie gospodarki narodowej w warunkach gospodarki rynkowej zależne jest zarówno od jej elementów strukturalnych jak i od działalności gospodarczej społeczeństwa – które to w istocie pozwalają postrzegać gospodarkę narodową, jako system gospodarczy, w którym można wyróżnić podsystem realny (sferę realną) i podsystem regulacji (sferę regulacji).
Sferę realną stanowi materialna baza produkcji gospodarki narodowej wraz z zasobami naturalnymi i wytworzonymi dobrami produkcyjnymi i konsumpcyjnymi oraz ludność i zmiany w jej strukturze.
Sferę regulacji tworzą zaś oddziaływania ludzi w roli producentów, przedstawicieli władzy, zasady podziału, zmiany konsumpcji, reguły prawne i normy społeczne wiążące procesy gospodarcze. Jest ona w swej istocie sposobem funkcjonowania gospodarki narodowej. W ramach sfery regulacyjnej wyróżniamy mechanizm makroregulacji i mechanizm mikroregulacji. Mechanizm makroregulacji obejmuje wzajemne oddziaływania regulacyjne zachodzące między organizacjami gospodarczymi oraz pomiędzy państwem, a podmiotami gospodarczymi. Są one zróżnicowane w zależności od przyjętych rozwiązań porządku prawnego oraz ładu (ustroju) politycznego kraju.
Wszystkie te składniki systemu gospodarczego – zarówno podsystem realny jak i regulacji – podlegają ciągłemu procesowi przekształceń pod wpływem przepływów informacyjno-decyzyjnych, czyli regulatorów ekonomicznych i administracyjnych zawierających określoną treść w postaci opisu, zachęty do działania, polecenia, nakazu, zakazu, limitu, itp. Są one rezultatem działań regulacyjnych uczestników gospodarowania: gospodarstw domowych (konsumentów),przedsiębiorstw (pracowników) i ośrodków władzy państwowej. Działania te nie mają jednak charakteru jednokierunkowego. Są one wynikiem interakcji między ośrodkiem regulującym, a układem regulowanym, który zawsze stara się wpływać na ośrodek regulujący w celu wymuszenia korzystnych dla siebie oddziaływań regulacyjnych.
Pomocnym w analizowaniu procesu funkcjonowania gospodarki narodowej jest uproszczony obraz (model) gospodarki rynkowej, opierający się na następujących założeniach:
po pierwsze – dotyczy on gospodarki rynkowej w warunkach kapitalizmu, tzn. w warunkach takiego systemu, gdzie większość zasobów stanowi własność prywatną;
po drugie – gospodarka składa się z dwóch grup podmiotów gospodarczych (gospodarstw domowych i przedsiębiorstw);
po trzecie – rynek dzieli się na : rynek dóbr (konsumpcyjnych i kapitałowych) oraz na rynek zasobów ;
po czwarte – pomiędzy podmiotami gospodarczymi istnieją określone współzależności.
Funkcjonowanie gospodarki narodowej w takim układzie sprowadza się do określonych zachowań gospodarstw domowych i przedsiębiorstw, wyrażających się przede wszystkim w podejmowanych przez nich decyzjach gospodarczych.
Gospodarstwa domowe i przedsiębiorstwa spotykają się na dwóch rynkach (dóbr i zasobów) gdzie dokonują transakcji handlowych – aktów kupna i sprzedaży. Gospodarstwa domowe są właścicielami zasobów, które oferują na rynku przedsiębiorstwom. Sprzedają one usługi pracy (kapitału ludzkiego), usługi zasobów naturalnych (np. ziemi), a także stawiają do wykorzystania swoje oszczędności (kapitał finansowy). Poszczególne zasoby gospodarstw domowych, których usługi oferowane przedsiębiorstwom są dla nich niezbędne jako czynniki produkcji. Na rynku zasobów sprzedającymi są gospodarstwa domowe, natomiast kupującymi przedsiębiorstwa.
Przedsiębiorstwa natomiast sprzedają wyprodukowane dobra gospodarstwom domowym. Transakcje kupna i sprzedaży odbywają się na rynku dóbr i dotyczą zarówno dóbr konsumpcyjnych jak i kapitałowych (inwestycyjnych).
Sprzedaż i zakup zasobów, a następnie sprzedaż i zakup dóbr są rzeczowymi strumieniami gospodarki rynkowej. Przepływowi strumienia zasobów i dóbr towarzyszą strumienie pieniężne skierowane w przeciwnym kierunku. Przy czym przez zasób rozumieć należy określoną ilość produktów, pieniędzy, pracowników, itp. w danym momencie czasu, a przez strumień zasoby z uwzględnieniem czynnika czasu. Zasób jako pojęcie ma więc charakter statyczny, a strumień charakter dynamiczny. Oznacza to, że analizując poszczególne elementy rynku (popyt, podaż) należy koniecznie określić jakiego okresu ta analiza dotyczy.

Model funkcjonowania gospodarki rynkowej
Gospodarka narodowa jest systemem gospodarczym rozpatrywanym w skali makroekonomicznej. Jest ona z jednej strony względnie odosobnionym makrosystem (lub podsystem) społecznym, z drugiej zaś jako całokształtem zabiegów i działalności prowadzonej w danym kraju.
Będąc systemem względnie odosobnionym jest ona jednocześnie częścią większego systemu, jakim jest społeczeństwo. Charakteryzują ją przede wszystkim problemy (ogólnoświatowe, krajowe, przedsiębiorstw). Jej zaś podstawowymi podmiotami są gospodarstwa domowe i przedsiębiorstw. Składa się ona z określonych elementów wzajemnie od siebie zależnych (np. gałęzi przemysłu, rolnictwa, łączności…). Charakteryzuje się jednocześnie sprzężeniami zwrotnymi związków i zależności między elementami ją tworzącymi. Jako taka jest ona zbiorem elementów powiązanych ze sobą łańcuchem oddziaływań przyczynowo-skutkowych.
Z kolei gospodarka narodowa rozpatrywana – w drugim rozumieniu – jako całokształt zasobów i działalności prowadzonej w sferze produkcji, podziału, obiegu i konsumpcji w danym kraju, widziana jest przede wszystkim jak podstawa służąca zaspokajaniu potrzeb społeczeństwa.
Uogólniając oba podejścia określające istotę gospodarki narodowa do jej struktury, a więc do jej obrazu odzwierciedlającego istniejący w rzeczywistości stan i tendencje zmian podziału pracy w społeczeństwie, opisać go można poprzez charakterystykę jej makrostruktur gospodarczych (nazywane także subelementami) które tworzą strukturę podmiotową ; własnościową; prawno-organizacyjną, funkcjonalno-instytucjonalną; strukturę produkcyjną (rzeczową) ; zatrudnienia i kwalifikacji oraz stosowanych technologii.
Ze względu na strukturę podmiotową gospodarki narodową, jako całość składa się ona z wielu milionów podmiotów gospodarczych którymi są gospodarstwa domowe oraz przedsiębiorstwa . Oprócz nich samodzielnym podmiotem gospodarczym jest państwo. Gospodarstwo domowe to wyodrębnionymi i samodzielnymi ekonomicznie podmiotami gospodarki narodowej, którymi są dobrowolne związki ludzi (najczęściej rodziny) wspólnie zamieszkujących i podejmujących decyzje finansowe dotyczące sposobu wydawania zarobionych pieniędzy i działających głównie w sferze spożycia, a tylko w ograniczonym zakresie (rolnicy i rzemieślnicy) w sferze produkcji. Dysponują one określonymi możliwościami i spełniają pewne funkcje w gospodarce narodowej i w społeczeństwie. Same one decydują o sposobie wykorzystania swoich zasobów pracy (siły roboczej)oraz o tym jak, co i ile konsumować. Przypisuje się im pełnienie funkcji ekonomicznych, społecznych i reprodukcyjnych.
Z kolei przedsiębiorstwa to podmioty gospodarcze prowadzące na własny rachunek działalność produkcyjną lub usługową w celu osiągnięcia określonych korzyści. Są one wyodrębnionymi jednostkami pod względem ekonomicznym, techniczno-organizacyjnym i prawno-organizacyjnym, prowadzącym działalność produkcyjną, handlową lub usługową. W zależności od ich charakteru i rodzaju wytwarzanej produkcji, wykorzystują czynniki produkcji dostarczone przez gospodarstwa domowe do wytworzenia dóbr i usług. Płacą one im za wykorzystanie czynników produkcji oraz sprzedają im wytworzone dobra i usługi. Każde z nich spełnia pewne funkcje w gospodarce narodowej oraz w społeczeństwie danego kraju, spośród których na plan pierwszy wysuwają się funkcje: organizatora produkcji oraz organizatora stosunków międzyludzkich. W rzeczywistości gospodarczej spotykamy się z dużą ilością przedsiębiorstw, różniących się od siebie formą i rodzajem. Ich wyróżnienia najlepiej dokonać w oparciu o kryteria : form własności, organizacyjne, rozmiaru (wielkości), pozycji rynkowej oraz rodzaju prowadzonej działalności.
Ze względu na wielkość wyróżnia się: przedsiębiorstwa małe, średnie i duże. Natomiast ze względu na kryterium pozycji rynkowej przedsiębiorstwa dzielimy na przedsiębiorstwa: doskonale konkurencyjne, o ograniczonej konkurencyjności, monopole naturalne i sztuczne, oligopole i monopsony.

Zyskującym coraz bardziej na znaczeniu, ze względu na wykorzystanie przy prowadzeniu rachunków narodowych, jest podział funkcjonalny gospodarki narodowej, który można nazwać również podziałem organizacyjno-instytucjonalnym. Jego zastosowanie jest wynikiem odwołania się do kryterium celów ekonomicznych oraz wiodących cech zachowań podmiotów gospodarczych. Konsekwencją tego podejścia jest podział gospodarki narodowej na sześć następujących sektorów:

1) Sektor przedsiębiorstw niefinansowych który tworzą podmioty gospodarcze wytwarzające towary (dobra i usługi) rynkowe oraz prowadzące księgi rachunkowe. Są nimi:
osoby prawne (niezależnie od liczby pracujących) w tym przede wszystkim przedsiębiorstwa państwowe, komunalne, spółki akcyjne i spółki z o.o., spółdzielnie oraz przedsiębiorstwa zagraniczne drobnej przedsiębiorczości;
samodzielne jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej (niezależnie od liczby pracujących) w tym jednostki państwowe, spółki jawne i komandytowe prowadzące działalność gospodarczą na własny rachunek;
osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą z liczbą pracujących powyżej 5 osób (z wyłączeniem indywidualnych gospodarstw rolnych) zakłady budżetowe i gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych.

1) Sektor instytucji finansowych i ubezpieczeniowych który tworzą podmioty gospodarcze zajmujące się pośrednictwem finansowym oraz pomocniczą działalnością finansową. Są nimi:
bank centralny (w Polsce – Narodowy Bank Polski)

banki państwowe (jak: Powszechna Kasą Oszczędności, Bank Gospodarstwa Krajowego)

bank państwowo-spółdzielczy (Bank Gospodarki Żywnościowej)

banki spółdzielcze

banki spółki akcyjne (Bank Handlowy S.A.,…)

kantory wymiany walut
biura maklerskie

instytucje ubezpieczeniowe.

1) Sektor instytucji rządowych i samorządowych – który tworzą podmioty gospodarki narodowej:
działające na zasadach określonych w prawie budżetowym, jak:
jednostki budżetowe,
zakłady budżetowe,
gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych (z wyjątkiem zaliczonych do sektora przedsiębiorstw niefinansowych),
działające na zasadach określonych odrębnymi ustawami – zwłaszcza zaś w odniesieniu do systemu finansowego oraz funkcjonujące w oparciu o dotacje) jak np. szkoły wyższe)

1) Sektor gospodarstw domowych – który tworzą osoby fizyczne pracujące na własny rachunek w:
indywidualnych gospodarstwach rolnych,
innych (poza gospodarstwami rolnymi) gospodarstwach z liczbą zatrudnionych do 5 osób i prowadzących uproszczoną ewidencję księgową, oraz
osoby fizyczne uzyskujące dochód z pracy najemnej i niezarobkowych źródeł (np. emeryci i renciści).

1) Sektor instytucji niekomercyjnych – który tworzą:
organizacje: społeczne, polityczne, partie polityczne, organizacje związków zawodowych, stowarzyszenia, fundacje, jednostki organizacji wyznaniowych,
jednostki umowne, których działalność polega na rozdysponowaniu zakładowego funduszu świadczeń socjalnych wydzielonego z przedsiębiorstw niefinansowych, instytucji finansowych i ubezpieczeniowych oraz instytucji rządowych i samorządowych.

1) Sfera zagranicy – którą tworzą podmioty gospodarcze będące własnością nierezydentów i których działalność nie pozwala na zestawienie pełnego rachunku lecz jedynie wyodrębnionych transakcji.

Struktura produkcyjna (rzeczowa) gospodarki
Struktura produkcyjna (nazywana także rzeczową) gospodarki narodowej dotyczy tylko jej struktur produkcyjnych. Jest ona więc ujęciem węższym aniżeli podział według struktury podmiotowej, własnościowej, prawno-organizacyjnej i funkcjonalno-instytucjonalnej.
Podział gospodarki narodowej ze względu na strukturę produkcyjną pozwala wyróżnić: działy, gałęzie i branże gospodarki narodowej oraz asortymenty towarów i usług.
Dział gospodarki narodowej tworzy grupa przedsiębiorstw lub innych jednostek wykonujących zbliżone do siebie funkcje wynikające ze społecznego podziału pracy. Są nimi np. przemysł, rolnictwo, budownictwo, transport, łączność, handel i inne.
Działy gospodarki narodowej dzielą się na gałęzie, które obejmują przedsiębiorstwa lub inne jednostki zbliżone do siebie procesem produkcyjnym oraz przeznaczeniem produkcji. Przykładem tego podziału jest np. wyodrębnienie w przemyśle takich gałęzi jak: wydobywcze i przetwórcze, a w rolnictwie produkcji roślinnej i hodowli zwierząt.
Z kolei gałęzie produkcji, jeśli stosować kryterium dalszej specjalizacji, dzielą się na grupy zwane branżami. Branżami są np. w przemyśle: przemysł węglowy, przemysł naftowy, przemysł elektrotechniczny, samochodowy i inne, a w rolnictwie: ogrodnictwo, sądownictwo, mleczarstwo itp.
W praktyce obok tych elementów struktury wynikających z podziału według kryterium produkcyjnego spotykamy się z wyróżnieniem w obszarze gospodarki narodowej kompleksu gospodarczego (jak np. kompleks gospodarki żywnościowej czy też kompleks paliwowo energetyczny). Jest on subelementem gospodarki strukturalnie znacznie większy od działu gospodarki narodowej. Skupia on w sobie jeden z działów gospodarki narodowej oraz gałęzie i branże z innych działów lub też jest zespoleniem kilku gałęzi gospodarki narodowej.
Niekiedy również wyróżnia się – stosując kryterium produkcyjne – sektory gospodarki narodowej. Pod tym pojęciem rozumie się podział produkcyjnej części gospodarki narodowej ze względu na charakter poszczególnych działów gospodarki narodowej. Najczęściej wyróżnia się trzy sektory:
sektor I – do którego zalicza się produkcję pierwotną a więc taką która polega na pozyskiwaniu dóbr materialnych z otaczającej człowieka przyrody – obejmującą rolnictwo, leśnictwo, rybołówstwo oraz przemysł wydobywczy (który niekiedy ujmuje się w sektorze II);
sektor II – obejmujący przemysły przetwórcze (łącznie z budownictwem);
sektor III – do którego należą wszelkiego rodzaju usługi.

Struktura zatrudnienia i kwalifikacji
Często spotykanym podziałem gospodarki narodowej jest jej podział ze względu na strukturę zatrudnienia i kwalifikacji. Jest on wynikiem faktu obejmowania przez gospodarkę narodową szerokiego zakresu działalności ekonomicznej ludzi. Z tego punktu widzenia wyróżnia się sektorową, działową oraz gałęziowo-branżową strukturę zatrudnienia, kwalifikacji i zawodów.

Struktura stosowanych technologii
W związku z faktem, iż decydujący wpływ na dynamikę i efektywność wzrostu gospodarczego w danej gospodarce ma poziom i struktura stosowanej techniki, technologii i organizacji, często przy opisie gospodarki narodowej odwołuje się do rozróżnienia jej struktury z punktu widzenia tych kryteriów. Wyróżnia się wówczas struktury zacofane (opóźnione w rozwoju) i nowoczesne. 

Jedną z form przedsiębiorstw prywatnych są spółki. Pod pojęciem spółki rozumiemy organizację gospodarczą zawiązaną na bazie umowy, której przedmiotem działania jest działalność gospodarczej a stronami jej wspólnicy – wnoszący określone wkłady oraz działających wspólnie do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego.
W praktyce spotykamy się z różnymi klasyfikacjami spółek, w zależności od przyjętych kryteriów klasyfikacyjnych.
Według kryterium źródła prawa regulującego powstanie oraz działalność spółki, dzielimy je na: spółki cywilne i spółki handlowe. Podział ten jest prawnie dokonany w ustawodawstwie polskim. W odniesieniu do spółek cywilnych – przepisami Kodeksu Cywilnego (art. 860- 875), a w odniesieniu do spółek handlowych – przepisami Kodeksu Handlowego (na mocy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z 30.06.1934r.). W praktyce możemy spotkać się również ze spółką cichą .
Według kryterium podstawy ekonomicznej tworzenia i zakresu odpowiedzialności za zobowiązania spółki, dzielimy je na: spółki osobowe i spółki kapitałowe.
W polskiej rzeczywistości gospodarczej, przy połączeniu obu tych kryteriów oraz uwzględnieniu innych uregulowań prawnych można dokonać podziału spółek na:
osobowe (cywilne, jawne, komandytowe) ;
kapitałowe (z o.o.; akcyjne;) ;
spółki z udziałem podmiotów zagranicznych (joint ventures).

Spółki osobowe
Spółki osobowe to spółki opierające swoją działalność na osobistej pracy wspólników w przedsiębiorstwie, którzy również ponoszą pełną odpowiedzialność materialną za jej zobowiązania. Do jej założenia niezbędni są conajmniej dwaj wspólnicy oraz wniesione przez nich wkłady. Do spółek osobowych zalicza się : spółki cywilne, spółki jawne i spółki komandytowe.

Spółka cywilna
Spółka cywilna funkcjonuje w oparciu o przepisy prawa cywilnego. Nie posiada ona osobowości prawnej. Wspólnikami mogą zostać osoby fizyczne jak i prawne, na mocy umowy w której zobowiązują się do dążyć do osiągnięcia założonego celu gospodarczego przez działanie w określony sposób – zwłaszcza zaś przez wniesienie wkładu (pieniężnego, rzeczowego, świadczenia usług lub innych praw). Ich wspólny majątek jest wyodrębniony – co oznacza, że nie mogą oni samodzielnie nim rozporządzać. Podział tego majątku jest możliwy dopiero po zaprzestaniu działalności spółki. Za zobowiązania spółki wspólnicy odpowiadają solidarnie. Zwykle każdy z nich – chyba, że mocą umowy postanowiono inaczej – każdy z nich reprezentuje interesy spółki w takich granicach do jakich jest upoważniony.
Wspólnicy osiągają korzyści gospodarcze oraz udział w podziale zysku osiąganego przez spółkę, w wyniku realizacji gospodarczej celu spółki.
Rozpoczęcie działalności uwarunkowane jest: sporządzeniem umowy określającej cel działalności; czas jej trwania; rodzaj działalności; wysokość i rodzaj wykładów; udział wspólników w zyskach i stratach; sposób reprezentacji w kontaktach zewnętrznych; zgłoszeniem umowy w urzędzie skarbowym; zgłoszenie podmiotu do ewidencji działalności gospodarczej; uzyskanie numeru statystycznego REGON; zgłoszeniem obowiązku podatkowego w urzędzie skarbowym; zarejestrowaniem podmiotu w oddziale ZUS oraz założeniem konta bankowego.

Spółka jawna
Funkcjonowanie spółki jawnej jest uregulowane przepisami prawa handlowego, mimo że pod względem konstrukcji prawnej zbliżona jest do spółki cywilnej. Podstawą jej działania jest praca wspólników. Nie posiada ona osobowości prawnej. Posiada natomiast – zgodnie z przepisami prawa handlowego – uprawnienia pozwalające na: występowanie przed sądem jako strona i na zawieranie umów.
Spółka jawna ma wyodrębniony majątek, który stanowią pieniężne i niepieniężne wkłady wspólników. Udziałem może być również ich własna praca. Z reguły – chyba że umowa stanowi inaczej – każdy wspólnik ma prawo do takiego samego udziału w zyskach i stratach, bez względu na wartość wniesionego wkładu.
Za zobowiązania spółki wobec wierzycieli, wspólnicy odpowiadają bez ograniczenia, to jest całym majątkiem spółki oraz całym swoim majątkiem osobistym.
Każdy wspólnik ma również prawo reprezentować spółkę na zewnątrz i obowiązek prowadzenia spraw spółki. Prowadzenie spółki z reguły jest powierzone jednemu lub kilku wspólnikom.
Wspólnicy aby rozpocząć działalność muszą określić w umowie zasady działania spółki; zgłosić umowę w urzędzie skarbowym; dokonać rejestracji w sądzie rejestrowym; uzyskać numer statystyczny REGON; zgłosić obowiązek podatkowy w urzędzie skarbowym; zarejestrować podmiot w oddziale ZUS oraz założyć konto bankowe.

Spółki komandytowe
Funkcjonowanie spółki komandytowej oparte jest na przepisach prawa handlowego. Jej istotą jest to, że część jej udziałowców – a przynajmniej jeden ze wspólników odpowiada bez ograniczenia całym swoim majątkiem za zobowiązania spółki (tak samo jak w spółce osobowej), a pozostali wspólnicy jedynie do wysokości swojego wkładu kapitałowego (tak, jak w spółce kapitałowej).

Spółki kapitałowe
Spółki kapitałowe to spółki będące zgrupowaniem kapitału a nie osób. Są one spółkami prawa handlowego. Mają one osobowość prawną i swój odrębny interes różny od interesu wspólników. Charakteryzują się brakiem powiązania osobistej pracy wspólników. Wspólnicy są dostarczycielami kapitału, a ich ranga zależna jest od wagi (ilości) ich udziału z działalnością spółki. Ponoszą oni odpowiedzialność za zobowiązania spółki tylko do wysokości swoich udziałów, bez angażowania swego majątku. Nie ponoszą natomiast odpowiedzialności za zobowiązania wspólników wobec ich wierzycieli. Spółki kapitałowe dzielą się na spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (z o.o.) i spółki akcyjne.

Spółki z o.o.
Spółki z o.o. funkcjonują w oparciu o uregulowania przepisami prawa handlowego. Posiada ona osobowość prawną. Tworzona jest przez jedną lub więcej osób dla realizacji celów gospodarczych. Wspólnikami mogą być podmioty posiadające zdolność do czynności prawnych. Do jej założenia wymagany jest mniejszy kapitał założycielski aniżeli do założenia spółki akcyjnej. Udziały założycielskie są trudno zbywalne, gdyż nie mogą być wystawione na okaziciela lub na zlecenie, co jednak zapewnia większą stabilność udziałowców.
Spółka odpowiada za swoje zobowiązania tylko własnym majątkiem, co oznacza, że ryzyko udziałowców ogranicza się do wysokości wniesionych wkładów.
Powstanie spółki jest możliwe po dopełnieniu takich warunków jak: sporządzenia umowy spółki w formie aktu notarialnego; zarejestrowaniu spółki w sądzie rejestrowym; zgłoszenia spółki we właściwym ministerstwie; uzyskania koncesji – jeśli jest ona wymagana; uzyskaniu numeru statystyczny REGON; zgłoszenia obowiązku podatkowego w urzędzie skarbowym i zarejestrowania podmiotu w oddziale ZUS; założenia konta bankowego; zebrania kapitału zakładowego oraz ustanowienia władz spółki.
W umowie spółki określa się imiennie wspólników i wysokość wniesionych udziałów. W spółce z o.o. funkcjonują władze spółki obligatoryjne i fakultatywne. Władzę obligatoryjną stanowi zgromadzenie wspólników i zarząd. Natomiast władzę fakultatywną stanowi rada nadzorcza lub komisja rewizyjna – jeśli występuje większa liczba wspólników (więcej niż 50 osób).

Spółki akcyjne
Spółki akcyjne funkcjonują w oparciu o regulacje prawa handlowego. Mają one osobowość prawną. Może być ona tworzona dla każdego celu dozwolonego prawnie, a nie tylko w celu działalności gospodarczej. Podstawą jej powstania jest kapitał akcyjny wniesiony przez wspólników w formie wkładów założycieli lub w formie subskrypcji.
Uczestnikami spółki akcyjnej są właściciele akcji. Mają oni prawo do udziału w zysku osiągniętym przez spółkę (dywidenda), ale nie są właścicielami spółki. Akcjonariusze mają prawo do uczestnictwa w walnym zgromadzeniu i prawo głosu. Jedna akcja daje prawo do jednego głosu. Właściciele akcji nie odpowiadają swoim majątkiem za zobowiązania spółki, tzn. że spółka odpowiada za swoje zobowiązania jedynie do wysokości swojego majątku.
Założyciele spółki (minimum trzech) opracowują statut spółki w formie aktu notarialnego. Spółka akcyjna, aby mogła rozpocząć swoją działalność winna spełnić warunki takie same jak dla spółki z o.o. od której zasadniczo różni się wysokością kapitału zakładowego.
Do władz spółki zalicza się: walne zgromadzenie akcjonariuszy, radę nadzorczą lub komisję rewizyjną oraz zarząd.
Ważną formą spółki akcyjnej jest korporacja, którą stanowi zbiór podmiotów gospodarczych (jednostek gospodarczych) które postanowiły wspólnie prowadzić działalność gospodarczą. Jest ona osobą prawną dysponującą prawem kupowania i sprzedawania, pobierania i udzielania pożyczek, pozywania i bycia pozwaną, przyjmowania do pracy i zwalniania z niej, wszystko we własnym imieniu.
Do jej zalet jako formy organizacji przedsięwzięć gospodarczych zaliczyć trzeba: fakt ponoszenia odpowiedzialności właścicieli korporacji, tylko za jej długi, tzn. w przypadku jej bankructwa tracą tylko zainwestowane pieniądze nie tracą własności osobistej; duża zdolność do gromadzenia kapitału, wynikająca z faktu ograniczonej odpowiedzialności właścicieli, zmniejszającego wyraźnie ryzyko inwestorów; nie wiązanie bezpośredniego życia korporacji z życiem jej właścicieli; prawa własności są bowiem ściśle oddzielane od odpowiedzialności kierownictwa, właściciele nie muszą przeznaczać swojego czasu na prowadzenie działalności gospodarczej, aby otrzymać przychody z własności; oraz – możliwość swobodnego przenoszenia prawa własności między kupujących a sprzedających, poprzez zorganizowanie rynku papierów wartościowych. Do ujemnych stron korporacji zaliczyć trzeba zaś przede wszystkim: trudności związane z jej utworzeniem, które wymagają akceptacji odpowiednich władz; oraz mniej korzystne opodatkowanie.

Spółki joint ventures
Spółka joint ventures to spółka z udziałem podmiotu zagranicznego, działająca na zasadzie wspólnych przedsięwzięć. Prowadzi ona działalność gospodarczą w zakresie: produkcji towarów, budownictwa, handlu i usług. Przyjmuje postać spółek prawa handlowego w formie kapitałowej, to jest jako spółka z o.o. lub spółka akcyjna.

Spółdzielnie
Przedsiębiorstwa spółdzielcze, to samorządne dobrowolne zrzeszenie o nieograniczonej liczbie członków, działające dla dobra swoich członków i zaspokojenia ich potrzeb. Prowadzą one obok działalności gospodarczej – będącej podstawowym kierunkiem działalności także działalność kulturalno-oświatową (społeczno-wychowawczą).
Spółdzielnia, aby mogła powstać, wolę jej założenia musi wyrazić pewna grupa osób (10 osób fizycznych lub 3 osoby prawne), która uchwala statut i dokonuje wyboru organów spółdzielni. Po wpisaniu spółdzielni do rejestru spółdzielni nabywa on osobowość prawną. Organami spółdzielni są: walne zgromadzenie, rada nadzorcza i zarząd. Członkowie spółdzielni wnoszą wpisowe i udział, tworząc w ten sposób fundusz zasobowy i fundusz udziałowy.
Podstawowymi cechami spółdzielni jest to, że: jej członkowie mogą wnosić środki produkcji i ziemię; zarządzanie opiera się na zasadach samorządowych, a podział nadwyżki ekonomicznej następuje po uwzględnieniu bieżącego wkładu pracy członków spółdzielni według wysokości wniesionego wkładu kapitałowego.

Odwołując się do kryterium własnościowego wyróżnia się w gospodarce narodowej dwa sektory sektor własności prywatnej i sektor własności publicznej. Sektor własności prywatnej tworzy własność prywatna krajowa i zagraniczna oraz własność mieszana.
Krajową własność prywatną, która jest zasadniczą częścią własności prywatnej, stanowi własność osób fizycznych (indywidualne gospodarstwa rolne, zakłady osób fizycznych), własność spółdzielczą, własność spółek prywatnych, własność fundacji, jednostek samorządu gospodarczego i związkowego oraz jednostek organizacji wyznaniowych.
Prywatną własność zagraniczną stanowi zaś własność przedstawicielstw firm zagranicznych, przedsiębiorstw zagranicznych drobnej wytwórczości oraz spółki z udziałem kapitału zagranicznego. Prywatną własnością mieszaną jest własność spółek z przewagą własności (kapitału) prywatnego.
Natomiast sektor własności publicznej stanowi własność państwowa, komunalna i mieszana.
W obszarze własności państwowej wyróżnić trzeba własność Skarbu Państwa oraz własność państwowych osób prawnych. Własność Skarbu państwa tworzy własność organów władzy, fundusze Skarbu Państwa oraz spółki Skarbu Państwa. Z kolei własność państwowych osób prawnych tworzy własność przedsiębiorstw państwowych, fundusze państwowe oraz spółki państwowych osób prawnych.
Własność komunalna to własność jednostek samorządu terytorialnego – w tym przedsiębiorstw komunalnych, funduszy komunalnych oraz spółek komunalnych.
Z kolei własność publiczna mieszana to własność spółek z przewagą własności (kapitału) publicznego.

Struktura prawno-organizacyjna gospodarki narodowej
Z kryterium własnościowym ściśle związane jest kryterium prawno-organizacyjne. Pozwala ona na wyróżnienie prawno-organizacyjnej struktury gospodarki narodowej (schemat 4.1.). Ograniczając strukturę gospodarki narodowej do podstawowych podmiotów gospodarki narodowej to jest do gospodarstw domowych i przedsiębiorstw, z punktu widzenia kryterium własnościowego i prawno-organizacyjnego wyróżnić można przedsiębiorstwa prywatne i przedsiębiorstwa publiczne.

Przedsiębiorstwa prywatne
Pochodną własności prywatnej – przy ograniczeniu się do podstawowego podmiotu gospodarki jakim jest przedsiębiorstwo – wyróżnić trzeba przedsiębiorstwa prywatne. Są to przedsiębiorstwa należące do prywatnego właściciela. Ich działalność prowadzona jest w oparciu o wpis do ewidencji działalności gospodarczej. Zakres i rolę tych przedsiębiorstw poszerzają procesy prywatyzacji . Mogą one występować w kilku formach. Najczęściej dokonywanym ich podziałem jest podział na: przedsiębiorstwa osób fizycznych (tzw. przedsiębiorstwa jednoosobowe), spółki i spółdzielnie.

Przedsiębiorstwa jednoosobowe
Przedsiębiorstwo jednoosobowe (nazywane także niekiedy spółką jednoosobową) jest taką organizacją gospodarczą, która posiada jednego właściciela – którą jest osoba fizyczna. Jest ona najprostszą formą prowadzenia działalności gospodarczej. Jest więc ono podmiotem gospodarczym realizujący przedsięwzięcia gospodarcze przez jedną osobę, będącą jednocześnie właścicielem. Działalność ta w warunkach gospodarki rynkowej, po spełnieniu prostych czynności organizacyjnych i prawnych rozwijana jest do skali pożądanej. Pojedynczy właściciel jest jednocześnie producentem dóbr lub usług, kontrolerem tej produkcji oraz jej sprzedawcą. W granicach prawa i konkurencji jest pełnoprawnym podmiotem decyzyjnym. Wszelkie jej zyski traktowane są jako dochód wymagający opodatkowania.
Przedsiębiorstwo jednoosobowe dla rozpoczęcia swego funkcjonowania nie wymaga dużego kapitału, skomplikowanego procesu rejestracyjnego i w większości przypadków uzyskania koncesji. Rozpoczyna ona działalność po: zgłoszeniu do ewidencji działalności gospodarczej, uzyskaniu numeru statystycznego REGON, zgłoszeniu obowiązku podatkowego w urzędzie skarbowym; rejestracji w oddziale ZUS i założeniu konta bankowego. Właściciel jest jednocześnie pracownikiem. Może swobodnie dysponować majątkiem firmy i całym zyskiem. Płaci podatek tylko od osobistego dochodu (wynagrodzenia). Za zobowiązania firmy odpowiada on całym swoim majątkiem – tak firmy jak i osobistym.
Do tej grupy przedsiębiorstw zalicza się również indywidualne gospodarstwo rolne, łączące w sobie funkcję przedsiębiorstwa i funkcję gospodarstwa domowego.
Przedsiębiorstwo własności indywidualnej w swej realnej działalności napotyka na szereg ograniczeń. Wynikają one z samej istoty własności indywidualnej. Są nimi: źródła finansowania właściciela (tj. oszczędności i pożyczki) pozwalające rozwijać produkcję tylko do pewnych rozmiarów, formy i skali; osobiste prowadzenie przedsiębiorstwa, co nie pozwala korzystać z rady i wsparcia innych współwłaścicieli – gdyż ich nie ma; oraz – wyłączne i całościowe obciążenie właściciela wszelkimi zagrożeniami i niepowodzeniami funkcjonowania firmy. Właściciel przejmujący wszystkie zyski ponosi jednocześnie pełne ryzyko z tytułu swojej działalności – jeśli nie może wywiązać się z finansowych zobowiązań wobec wierzycieli i ogłasza bankructwo, to aktywa firmy mogą być sprzedane przez sąd w celu spłacenia długów – a jeśli one nie wystarczają na pokrycie wszystkich długów to sprzedaży może podlegać także majątek osobisty właściciela.

Przedsiębiorstwa publiczne
Pochodną własności publicznej są przedsiębiorstwa publiczne. Mogą one występować w kilku formach. Najczęściej spotykaną są przedsiębiorstwa państwowe i przedsiębiorstwa komunalne.

Przedsiębiorstwa państwowe
Przedsiębiorstwami państwowymi są samodzielne, samorządne i samo finansujące się jednostki prowadzące działalność gospodarczą powołaną w celu zaspokojenia potrzeb społecznych i osiągania efektów ekonomicznych. Występują one w ograniczonej formie również w gospodarce rynkowej. Ma to miejsce we wszystkich światowych gospodarkach. Udział tych przedsiębiorstw w gospodarce narodowej maleje w miarę ich prywatyzacji.

Przedsiębiorstwa komunalne
Przedsiębiorstwo komunalne, to organizacje gospodarcze użyteczności publicznej. Powołuje się do życia w celu zaspokojenia potrzeb ludności zamieszkałej na określonym terenie (np. gminy miejskiej lub wiejskiej), prowadzące działalność przede wszystkim w zakresie: komunikacji, dostaw ciepła i gazu, wywozu śmieci, zarządzania mieszkaniami komunalnymi, usługami kulturalnymi). Działają one zwykle w warunkach mniejszej samodzielności. Wykonywanie określonych zadań zleca jej organ założycielski, który finansuje je (dotuje) z budżetu państwa lub gminy.

Przedsiębiorstwa mieszane
Pochodną własności mieszanej (prywatno-publicznej bez względu na charakter przewagi konkretnego rodzaju własności) są przedsiębiorstwa mieszane. Są to z reguły spółki z przewagą bądź to kapitału (mienia) prywatnego bądź publicznego.
Specyficzną formą przedsiębiorstw mieszanych w pewnych sytuacjach (gdy są związane z procesami prywatyzacji) mogą być spółki akcjonariatu pracowniczego. W tego typu przedsiębiorstwach część ich jest własnością publiczną, a część własnością prywatną to jest własnością zatrudnionych w nich pracowników, którzy przejęli akcje przedsiębiorstw w których byli zatrudnieni na dogodnych i korzystnych warunkach. Ta forma przedsiębiorstw jest popierana przez rządy wielu krajów jako forma rozwoju tzw. “kapitalizmu ludowego”.https://www.facebook.com/v2.0/plugins/like.php?action=&app_id=&channel=https%3A%2F%2Fstaticxx.facebook.com%2Fx%2Fconnect%2Fxd_arbiter%2F%3Fversion%3D46%23cb%3Df1d6ebccb92430c%26domain%3Dwww.ekonom.xmc.pl%26is_canvas%3Dfalse%26origin%3Dhttp%253A%252F%252Fwww.ekonom.xmc.pl%252Ff2677442ad5c934%26relation%3Dparent.parent&container_width=0&href=http%3A%2F%2Fwww.ekonom.xmc.pl%2Fgospodarka-narodowa%2Fstruktura-wlasnosciowa-gospodarki%2F&layout=button_count&locale=en_US&sdk=joey&send=false&show_faces=false